آیین آسمانی حضرت محمد ـ که درود خدا بر او باد ـ از‌ همان‌ آغاز بر بنیاد معرفت بنیان گرفت.[1] انسان در این آیین، برای رستگاری و صعود در مراتب قرب الهی، می‌باید به ریـسمان سـترگ ثقلین بیاویزد و ببالد. کتاب خدا و عترت‌ رسول‌ صلی‌الله‌علیه‌و‌آله،[2] و رشته وثیق این‌ حبل‌ الهی‌اند‌ که سخت درهم‌پیچیده و تنگ در آغوش هم‌اند؛ به‌گونه‌ای که نباید ـ و در حقیقت نمی‌توان ـ هیچ‌یک‌ را‌ از گـرد دیـگری گشود. بر این بنیاد، برای‌ دریافتن‌ حقیقت هر یک از آموزه‌های وحی، می‌باید از تراجم وحی و حاملان کتاب خداوندی[3] سراغ گرفت؛ و در این‌ میان،‌ امام حسین(ع)،‌ فرزند حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (ع) و نواده بهترین خلایق خدا ـ کـه سـلام و درود خـدا بر ایشان باد ـ طُرفه سـرمایه‌ای است.

در ایـن مـقاله، توکل‌ و پیوند‌ وثیق آن را بامعرفت خداوند می‌پژوهیم و برآنیم‌ تا‌ این آموزه گران ارج و پرمغز را ـ در حد بضاعت ـ از گفتار و کردار‌ امام‌ حـسین‌ (ع) بـکاویم و برآوریم.