حضرت خدیجه (س) افتخار اهل بیت (ع) بودند، آن‌چنان که امام حسین (ع) در روز عاشورا خود را فرزند حضرت خدیجه (س) خطاب می‌کنند.
خدیجه (س) بانویی شریف، ثروتمند و دارای اعتبار در روزگار خودش بود.[1] جابر بن عبدالله انصاری در روایتی از پیامبر (ص)، سرور زنان جهان را خدیجه (س)، فاطمه (س)، مریم و آسیه معرفی نموده است.[2] هم‌چنین پیامبر (ص)، خدیجه (س) را از جمله زنان کامل در جهان[3] و نیز به عنوان بهترین زنان معرفی کرده است.[4] در منابع اسلامی از خدیجه (س) با القابی همچون طاهره، زکیه، مرضیه، صدیقه، سیده نساء قریش[5]، خیرالنساء[6] و بانوی بلند مرتبه[7] و نیز با کنیه‌هایی مانند الزهرا و اُم المؤمنین یاد شده است.[8] و نیز گفته شده خداوند به‌واسطه امین وحی، جبرئیل، بر او سلام فرستاده و او را گرامی داشته است.[9]
ایشان دارای فضیلت و جایگاهی بسیار والا نزد پیامبر (ص) بودند و در فضیلت خدیجه (س) و ارزش و احترام او نزد پیامبر (ص) و خویشان وی سخنان زیادی وارد شده است. از این احادیث چنین برداشت می‌شود که خدیجه (س) محبوب‌ترین زن ایشان بوده است.[10]
و به عنوان نمونه پیامبر اسلام (ص) راجع به ایشان می‌فرمایند: «خداوند هیچ‌گاه برایم همسری بهتر از او جایگزین نکرد، او مرا تصدیق نمود هنگامی که هیچ‌کس مرا تصدیق نکرد، یاری‌ام کرد در زمانی که هیچ‌کس مرا یاری نکرد، از مالش در اختیارم قرار داد، زمانی که همه مالشان را از من دریغ کردند.»[11]
مقام و منزلت حضرت خدیجه (س) در میان جامعه اسلامی چنان بود که امام حسین (ع) در واقعه عاشورا در کربلا در مقابل سپاه شام به مادربزرگشان حضرت خدیجه (س) فخر می‌ورزیدند که اولین زن مسلمان بود و در اولین سخنانشان با لشکر عمرسعد فرمودند: «از خدا بترسید و دست خود را به خون من نیالایید که کشتن من و هتک حرمتم بر شما روا نیست، من فرزند دختر پیامبر شمایم و جده‌ام خدیجه (س)، همسر پیامبر شماست.[12] امام سجاد (ع) در خطبه‌اش در مجلس یزید در دمشق بعد از واقعه عاشورا، خود را فرزند بانوی بزرگ اسلام، خدیجه (س) می‌دانست.[13] هم‌چنین زبیر بن عوام در مباحثه با ابن عباس عمه‌اش خدیجه (س) را مایه مباهات خویش می‌دانست.[14]
امام حسین (ع) در واقعه عاشورا در کربلا در مقابل سپاه شام به مادربزرگشان حضرت خدیجه (س) فخر می‌ورزیدند که اولین زن مسلمان بود.
بیشتر منابع تاریخی سال وفات خدیجه (س) را سال دهم بعثت، یعنی 3 سال قبل از هجرت پیامبر (ص) از مکه به مدینه ذکر کرده‌اند.[15] این منابع، سن ایشان را به هنگام وفات، 65 سال دانسته‌اند.[16] ابن عبدالبر، سن خدیجه (س) را به هنگام وفات، 64 سال و 6 ماه ذکر می‌کند.[17] برخی دیگر از منابع، سال رحلت خدیجه (س) را همان سال درگذشت جناب ابوطالب و اندکی بعد از آن دانسته‌اند.[18] ابن سعد، رحلت حضرت خدیجه (س) را 35 روز بعد از وفات جناب ابوطالب می‌داند.[19] وی و برخی دیگر از مورخان، زمان رحلت خدیجه (س) را، ماه رمضان سال دهم بعثت ذکر کرده‌اند.[20]
بنابر روایات اسلامی پیامبر (ص) ابتدا با ردای خودش و سپس با ردای بهشتی خدیجه (س) را کفن نمود و او را در قبرستان مَعْلات در دامنه «کوه حجون» که بر فراز شهر مکه است، به خاک سپرد.[21] مدفن خدیجه (س) بنای مختصری داشته و زیارتگاه حج‌گزاران و زائران مکه بوده است.[22]
زیارت حضرت خدیجه (س) در قبرستان مَعْلات (حجون یا قبرستان ابوطالب) و نیز حضور در خانه وى که محل سکونت رسول خدا (ص) و تولد حضرت فاطمه (س) بوده و دعا کردن در آن‌جا مستحب است.[23]
البته در گذشته در محل خانه حضرت خدیجه (س) مسجدى بنا شده بود که در بازسازی‌هاى اخیر از میان رفته و امروزه نشانه‌اى از آن نیست.[24]
سلام