سال می‌گذرد و ماه به رمضان می‌رسد.
ماه رمضان می‌گذرد و به نیمه‌اش می‌رسد.
شب، شب میلاد کریم اهل‌بیت امام مجتبی ـ‌ع ـ است. و ما در این شب به رسم ادب و چشم‌روشنی گرد خانه مولا جمع می‌شویم، همان خانه‌ای که رحمت عالمیان رسول خدا ـ‌صـ در آن صاحب نوه شده‌اند و مولای ما امیرمومنان ـ‌ع ـ برای اولین بار پدر شده‌اند و بانوی ما فاطمه زهرا ـ‌س ـ برای نخستین مرتبه مادر شده‌اند هر چند که پیش از آن هم "ام‌ابیها" بودند.
این دو برادر فاصله‌ای از هم نداشتند؛ ولی میهمان‌طلبی و سپس میهمان‌کشی، پس از شهادتشان فاصله بسیاری میانشان انداخت. و این فاصله را امروز پس از قرن‌ها بیش از پیش مشاهده می‌کنیم. آری یک برادر صاحب حرم و دیگری بی‌حرم، یک برادر صاحب ضریح و دیگری بی‌ضریح. و دلمان آتش می‌گیرد از این تفاوت؛ پس در شب میلاد برادر بزرگ‌تر چنین زمزمه می‌کنیم:
حسین جان!
یادگاری که برادر می‌دهد باارزش است
آن ضریح قبلیت را کاش می‌دادی حسن
