هر وقت خوش که دست دهد مغتنم شمار

هفته که می‌گذرد و به نفس‌‌های آخر می‌رسد، تب دار می‌شود بازدم آنان که نفس‌هایشان روزگارانی میهمان صحن با صفای او در شب‌های جمعه شده است.

ماه‌ها که می‌گذرد و نیمه سال را پشت سر نهاده و به ماه رجب می‌رسد، تپش‌های قلب آنان که ماه رجب دلشان در سرای ارباب تپیده است دم یا حسین می‌گیرد.

دل‌های حسینی بی‌بهانه برای او و زیارتش سر از پا نمی‌شناسند، چه رسد به آنکه روز اول  ماه رجب باشد یا شب لیله الرغائب ...

گویا همه لحظات و ساعات و روز‌ها و ماه‌ها خود را وقف او کرده‌اند تا گرد وجود او و به بهانه او  جمع شوند و چرا که نه؟!

مگر نه اینکه در حدیث شریف کساء از قول خدای سبحان آمده است:

إنّی‏ ما خلقت‏ سماء مبنیّه، و لا أرضا مدحیّه، و لا قمرا منیرا، و لا شمسا مضیئه، و لا فلکا یدور، و لا بحرا یجری، و لا فلکا تسری، إلّا فی محبّه هؤلاء الخمسه الّذین هم تحت الکساء

و مگر نه اینکه حسین (ع) پنجمین آن پنج تن بود؟!

ای کاش در این شبها چشممان به نوشته بالای سر در ورودی رواق مطهرشان می‌افتاد که: السلام علیک یا خامس اصحاب الکساء

ما جماعتی هستیم که به باور‌هایمان زنده‌ایم و نفس می‌کشیم و جمله «یا لیتنی کنت معکم» محکم ترین آن‌هاست؛ پس دست ادب به سینه می‌نهیم و از راه دور زمزمه می‌کنیم:

السلام علیک یا خامس اصحاب الکساء