تولد
یازدهم شعبان سال سی و سوم هجرت، در کوچه بنی‌هاشم در مدینه، خانه امام حسین ع حال و هوای دیگری دارد. لیلی بنت ابی مره بن عروه در انتظار فرزندی است که اولین نور چشمی این خانه خواهد بود. لیلی از خاندانی بلند پایه از طائف به خاندان هاشمی آمده، تا فرزندی هاشمی نسب، محمدی صورت و حسینی سیرت به دنیا آورد.
اکنون خانه نور باران شده، و لیلی فرزند را در آغوش گرفته است. جدش امیرالمؤمنین (ع) و عمویش امام حسن (ع) در این ولادت حاضرند و چهره‌ی یادآور پیامبر صلی الله علیه و آله را به تماشا نشسته‌اند، آن هم پس از 22 سال که حضرتش را ندیده‌اند.1
خَلق و خُلق و گفتار
یک نگاه عمیق بر عمر پر برکت حضرت علی اکبر (ع) این حقیقت را در هر دلی زنده می‌کند که آن حضرت از همه به پیامبر (ص) شبیه‌تر بوده است. امضای این مقام والا را امام حسین (ع) در آخرین لحظات عمر به جوانش هدیه کرد، آنجا که فرمود:
خدایا شاهد باش در برابر این قوم ظاهر شده کسی که از نظر چهره و اخلاق و گفتار شبیه‌ترین مردم به پیامبرت است، و ما هرگاه مشتاق پیامبرت می‌شدیم به او نگاه می‌کردیم.2
سه شباهت در علی اکبر جمع شده بود، که جامع هر مشابهتی است:
1) شباهت در خلقت: قامتی که چون گام برمی‌داشت همه را به یاد پیامبر (ص) می‌انداخت. چهره‌ای که ملاحت آن، صفای نمکین وجه رسول الله (ص) را تداعی می‌کرد.
2) شباهت در اخلاق: مشابهت به مقام «اِنَّکَ لَعَلی خُلُقٍ عَظیم»، اوج عظمتی است که خداوند به حضرت علی اکبر (ع) عنایت فرموده بود. اخلاق خوش و تبسم همیشگی آمیخته با زیباییِ ذاتی، دل هر مخاطبی را تازه می‌کرد و جذابیتی دیگر بر اندام فرزند حسین (ع) پوشانده بود.
3) شباهت گفتار: نطق گویای «اَنا اَفْصَحُ العَرَب»، که با نعمت خدادادی فصاحت و بلاغت دُرّ کلام را تحویل مردم می‌داد، اکنون در علی اکبر (ع) جلوه‌گر شده بود. لحن گفتار او و صوت زیبایش از یک سو، و محکم بودن پایه‌های کلامش از سوی دیگر، پشتوانه آسمانی کلام پیامبر (ص) را تداعی می‌کرد. گویا حضرتش با مردم سخن می‌گوید اما از زبان علی اکبر (ع)3
صاحب جد بزرگوار، پدر بزرگوار، و نفس بزرگمنش
لذتی دارد صاحب چنین مقام عظیمی را مورد خطاب قرار دادن و به ساحت مقدسش عرض ارادت نمودن؛ و در اوج لذت است آنگاه که به تماشای جمال مهدی زهرا (ع) بنشینیم و خطاب او را به عموی گرامش حضرت علی اکبر (ع) بشنویم:
شهادت می‌دهم تو از کسانی هستی که به خاطر فضیلتی که خدا به آنان داده خشنودند و این حالت هر شهیدی است، پس چگونه خواهد بود حال محبوب خدا و مقرب رسول خدا؟!
خداوند در هر گفتاری و هر لحظه‌ای و هر سکون و حرکتی از فضل خود به تو عنایت کند، آن گونه که اهل مقامات بالای بهشت به آن غبطه ورزند.
یا کریمَ الجَدِّ، یا کریمَ الابِ، یا کریمَ النفس:
ای صاحب جد بزرگوار، ای صاحب پدر بزرگوار، و ای صاحب نفس بزرگمنش.4
برگرفته از کتاب آینه‌ی محمد (ص) نوشته محمد باقر انصاری
