«وَالسَّلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الْعَبْدُ الصّالِحُ الزَّکىُّ اوُدِعُکَ شَهادَهً مِنّى لَکَ تُقَرِّبُنى اِلَیْکَ فى یَوْمِ شَفاعَتِک
اَشْهَدُ اَنَّکَ قُتِلْتَ وَلَمْ تَمُتْ بَلْ بِرَجآءِ حَیوتِکَ حَیِیَتْ قُلُوبُ شیعَتِکَ وَبِضِیآءِ نُورِکَ اهْتَدَى الطّالِبُونَ اِلَیْکَ[1]»
سلام بر تو ای بنده خوب خدا، من شهادت می‌دهم که تو کشته شدی؛ اما نمردی بلکه زنده‌ای و به زنده‌بودن تو قلب‌های شیعیانت زنده است و به درخشش نور تو، مشتاقان دیدن تو به سویت هدایت می‌شوند.
امروز که میهمان شمایم، این گواهی را به امانت، دست شما می‌سپارم تا روز شفاعت، من را به شما نزدیک کند.
