ولادت امام حسین (ع)
در این روز در سال 4 ه ق آقاى شهیدان و سرور و سالار شیعیان و دلباختگان، اشک هر مؤمن، امام زاهد عباد، شهید غریب، عطشان نینوا حضرت ابا عبدالله الحسین الشهید (ع) عالم را به نور خود منور فرمود.[1] اقوال دیگر در ولادت آن حضرت پنجم شعبان[2] و سی‌ام ربیع الاول[3] و دوازدهم رجب است.[4]
القاب امام حسین (ع)
نام مبارک آن حضرت در تورات شبیر و در انجیل طاب است.[5]. پدرشان مولانا و مقتدانا امیرالمؤمنین على بن ابى طالب (ع) و مادرشان حضرت ولیه الله و حبیبته خاتون دو سرا صدیقه کبرى فاطمه زهرا (س) است.
کنیه آن حضرت ابوعبدالله و کنیه خاص آن حضرت ابو على است.[6] القاب حضرت الشهید، السعید، السبط الثانى، الامام الثالث، الرشید، الطیب، الوفى، السید، الزکى، المبارک، تابع لمرضات الله است.[7]
پیامبر (ص) در ولادت امام حسین (ع)
هنگامى که خبر ولادت آن حضرت به پیامبر گرامى (ص) رسید، به خانه امیرالمؤمنین (ع) آمدند و به اسماء فرمودند تا مولود را بیاورد. اسماء حضرت را در پارچه‌ای سفید پیچید و خدمت رسول اکرم (ص) آورد. پیامبر (ص) در گوش راست آن حضرت اذان و در گوش چپ اقامه فرمودند.[8]
روز اول یا هفتم ولادت امین وحى الهى جبرئیل فرود آمد و عرض کرد: «سلام خداوند بر تو باد اى پیامبر، این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون شبیر نام بگذار، که به عربى حسین گفته می‌شود. چون على (ع) براى شما بسان هارون براى موسى بن عمران است، جز آنکه شما خاتم پیامبرانى».[9]
به این ترتیب نام پرعظمت «حسین» از جانب پروردگار براى دومین فرزند فاطمه (س) انتخاب شد. در این روز ملائکه آسمان‌ها براى عرض تهنیت به مناسب این ولادت خدمت پیامبر (ص) رسیدند و از خاک قبر آن بزرگوار براى پیامبر (ص) آوردند و به آن حضرت تعزیت نیز گفتند.
یکى از معجزات روز ولادت آن حضرت این بود که فطرس ملک یا دردائیل پناه به آن امام مظلوم برد و خداوند او را بخشید و او را به مقام قبلی‌اش بازگردانید.[10]
دوران زندگى امام حسین (ع)
آن حضرت شش سال و چند ماه با جد گرامى خود رسول اکرم (ص) بود. مدت سى سال با پدر بزرگوار خود مولاى متقیان امیرالمؤمنان (ع) زندگى کرد و در جمل، صفین و نهروان شرکت داشت.[11]
در دوران زمامدارى غاصبانه عمر، امام حسین (ع) در سن ده سالگى وارد مسجد شد و خلیفه دم را به منبر پیامبر (ص) مشاهده کرد که سخن می‌گفت. از منبر بالا رفت و فریاد زد: «از منبر پدرم فرود آى».[12]!
بعد از شهادت امیرالمؤمنین (ع) همراه و شریک رنجهاى امام حسین (ع) بود و شاهد بود که معاویه و دیگر منافقین و کافران چگونه دهان آلوده خود را به بدگویى پدر بزرگوارش امیرالمؤمنین و برادرش امام حسن (ع) می‌گشایند.
پس از آنکه امام مجتبى (ع) را مظلومانه شهید کردند؛ امامت به آن وجود سراپا جود رسید و بعد از مصائب و اذیت‌ها و زخم زبان‌ها، در روز عاشورا آن حضرت را به شهادت رسانیدند.[13]
در این روز توقیع مبارک از ناحیه امام زمان (ع) در رابطه با ولادت امام حسین (ع) به قاسم بن علاء همدانى صادر شد.[14]
