قیام توابین
در این روز در سال 65 ه سلیمان بن صرد با گروهى از توابین - که نام شانزده هزار نفر آن در دفتر سلیمان ثبت شده بود - براى خونخواهى امام حسین (ع) قیام کردند.[1]
در روز دوم ربیع الثانى، از «نخیله» کوفه براى جنگ با ابن زیاد ملعون حرکت کردند. در شب جمعه 5 ربیع الثانى از کوفه خارج شدند و روز بعد کنار قبر حضرت اباعبدالله (ع) رفتند. یک یا سه شبانه روز در کربلا ماندند و گریستند و استغفار نمودند و ضجه و ناله کردند، به‌طوری که مثل آن روز و به آن اندازه صداى ضجه در آن وادى شنیده نشده بود.
هنگام وداع، کنار قبر حضرت مانند ازدحام کنار کعبه شلوغ بود. هر کس با حالتى شعر می‌خواند و ناله می‌کرد و با آن حضرت وداع می‌کرد و خود را براى جنگ با ابن زیاد آماده می‌نمود.[2]
سلیمان از شیعیان على بن ابی‌طالب و امام حسن و امام حسین (ع) بود و در جمیع جنگ‌ها در رکاب امیرالمؤمنین (ع) حضور داشت. آخرالامر بالشکر ابن زیاد رو به رو شدند؛ و بعد از کشتن عده زیادى از آنان و مبارزات و جان‌فشانی‌های فراوان، سلیمان در سن 93 سالگى در عین الورد به شهادت رسید.[3] از اصحاب سلیمان هم فقط 27 نفر که مجروح و خسته و تشنه بودند جان سالم به در بردند و بقیه همه به شهادت رسیدند.[4]
حصین بن نمیر ملعون - که در کربلا دل‌های اهل‌بیت (ع) را سوزاند - در عین الورد به دست ابراهیم پسر مالک اشتر کشته شد و به جهنم واصل گردید.[5]
