حضرت امام صادق علیه‏ السّلام  فرمود: ای پسر سنان، بدان که هر کس در این روز، این نماز را به جا آورد، و دعایش را با اخلاص بخواند، و این عمل را با یقین و تصدیق انجام دهد، خداوند ده ویژگی به او عطا می‏ کند. بعضی از آن ویژگی‏ ها عبارتند از: خداوند او را از مرگ بد حفظ می‏ کند، خداوند او را از سختی‏ ها و فقر ایمن می‏ کند، خداوند تا هنگام مرگ دشمنی را بر او غلبه نمی‏ دهد، خداوند او و فرزندانش تا چهار نسل را از جنون و جذام و پیسی حفظ می‏ کند، خداوند شیطان و دوستانش را بر او و چهار نسل بعد از او چیره نمی‏ سازد.

زیارت عاشورا از زیارت‌هایی است که تمامی علمای شیعه بلااستثنا در طول تاریخ بر خواندن آن تأکید کرده و خود نیز بر قرائت هرروز آن مواظبت می‌کردند. مصدر اصلی این زیارت‌نامه، دو کتاب معتبر؛ یعنی کامل الزیارات تألیف جعفر بن محمد بن قولویه قمی و مصباح المتهجد شیخ طوسی-رضوان‌الله تعالی علیهما -است و این دو بزرگوار تقریباً با شش سند این زیارت را نقل کرده‌اند.

عاشورا صحیفه‌ای است که عالمان شیعه و سنی همواره از چشم‌اندازهای متفاوتی بدان نظرکرده و این قیام را مورد توجه و بررسی قرار داده‌اند. نه‌تنها عالمان شیعه و سنی، بلکه عالمان سایر ادیان نیز عاشورا را موضوع تحقیق خود قرار داده و به بررسی و بازخوانی آن پرداخته‌اند.

آیا امام سجاد (ع) قیام مختار را تأیید کرد؟ وقتی مختار به حکومت رسید قول داد که بعد از کشتن قاتلین شهدای کربلا حکومت را به شورایی می‌سپارد تا آنان حاکم را انتخاب کنند. چرا مختار این حرف را زد؟ چرا او بعد از کشتن قاتلین شهدای کربلا و شکست دادن ارتش شام، حکومت را به امام سجاد (ع) نداد؟

متن و ترجمه زیارت ناحیه مقدسه  که منسوب به حضرت مهدی (ع) است.

در این قسمت به ذکر نمونه هایی از گریه برای ائمه اطهار و به خصوص امام حسین (ع)  در تاریخ می پردازیم.

از لابه‌لای تاریخ و از تصریحات وقایع‌نگاران به دست می‌آید که برگزاری جشن در روز عاشورا مثل روز عید و شادی و شادمانی از بدعت‌های اوباش بنی‌امیه و کارگزاران آن‌ها مثل حجاج بن یوسفو همفکرانشان از قبیل حاکمان بنی ایوب، می‌باشد. بنی‌امیه در این روز لباس جدید می‌پوشیدند و خود را آراسته و سرمه به چشم می‌کشیدند و به یکدیگر تبریک می‌گفتند... و تا حکومت آنان برقرار بود، این‌گونه مراسم اجرا می‌شد.

عاشورا در روزگاری به وقوع می‌پیوندد که جریان غالب فکری مردم عوام به دلیل تبلیغات گسترده اموی در چند حوزه‌ی ترویج اندیشه مرجعه؛ جبرگرایی و باور ناروا به قضا و قدر و مشروعیت بخشی به سلطنت و اشرافیت سامان‌یافته است.

بی‌تردید، یکی از سنت‌های مهم شیعی، عزاداری برای امام حسین (ع) است .  قیام امام حسین (ع) چنان تأثیری در استمرار حرکت شیعه داشته که گفته‌شده است: «اِنَّ الاسلامَ عَلوی و التّشیعُ حسینی» اسلام، علوی است و تشیع، حسینی.  برای دست‌یابی به شیوه‌های اصیل و دور از خرافات و تحریفات این سنت مهم، تأسی به امامان معصوم شیعه (ع) یکی از بهترین راه‌ها به شمار می‌آید. در این مقاله، تلاش شده است در حد مقدور، شیوه برگزاری سنت عزاداری بر امام حسین (ع) توسط امامان را بررسی شود.

با سیری در سیره معصومین و روایات رسیده از آنان مشخص می‌شود که عزاداری  نمودهای فراوانی در سیره پیامبر و ائمه (ع) دارد .در این مقاله، ابتدا روایاتی که مستقیم و غیرمستقیم بر سوگواری دلالت دارند، آورده شده و سپس در بخش دوم، به شواهدی در زندگی  پیامبران  گذشته و پیامبر اسلام اشاره شده است.