در چنین روزی زیاد بن ابیه به هلاکت رسید. معاویه برای جلب رضایت زیاد او را برادر خود خواند زیرا پدر زیاد از کثرت معلوم نبود. زیاد بعد از برادرى با معاویه برائت از حضرت امیرالمؤمنین (ع) و قتل شیعیان على بن ابى طالب (ع) و غارت اموال آنان را شروع کرد. او از هیچ تلاشی در جهت آزار و اذیت شیعیان کوتاهی نکرد تا آنکه که مورد لعن امام حسن (ع) و شیعیان قرار گرفت و بعضى امیرالمؤمنین (ع) را در خواب دیدند که او را نفرین کرد و آن ملعون به مرض طاعون مبتلا شد و به درکات جحیم واصل گردید.