حوادث پس از «سقیفه» از تلخ‌ترین و دردناک‌ترین حوادث تاریخ اسلام و زندگانی امیر مؤمنان (ع) و فاطمه زهرا (ع) است. هنوز چند روزی از دفن پیامبر نگذشته بود که به خانه دخترش هجوم آوردند و پس از آتش زدن درِ منزل و ضرب و جرح صدیقه طاهره (س) و کشتن حضرت محسن (ع)، امیرالمؤمنین (ع) را با دست بسته بیرون بردند.
ظهور اسلام در مکه و مخالفت آن با منافع طبقه مسلط، آنان را وا‌داشت تا در مقابل اسلام به معارضه برخیزند و با انواع روش‌ها برای خاموشی شعله‌های آن بکوشند. به این ترتیب جامعه مسلمانان در برابر فشارهای طاقت فرسای قریش قرار گرفت. در این مسیر، مشرکان به تناسب نوع و تازگی موقعیت مسلمانان، از تمام شیوه‌های ممکن استفاده می‌کردند همین امر پیامبر را وا می‌داشت تا فکری به حال مسلمانان بی‌پناه بکند; آن فکر چیزی نبود جز «خروج از مکه».
به شب اول ماه ربیع الاول سال سیزدهم بعثت که حضرت علی (ع) جای پیامبر اکرم (ص) خوابید، «لیله المبیت» میگویند.
خلاصه آن واقعه از این قرار است که در سال سیزدهم بعثت سران قریش در یک شورای عمومی تصمیم گرفتند که ندای توحید را با زندانی کردن پیامبر یا کشتن و یا تبعید او خاموش سازند که مولایمان علی بن ابی‌طالب (ع) جان خود را جان نثار جان ایشان نمود.
سه روز بعد از رحلت پیامبر بدن ایشان توسط امیرالمؤمنین (ع) دفن شد اما هیچ یک از اهل سقیفه برای غسل و دفن حضرت حاضر نشدند. اکثر مردم نیز در دفن پیامبر حاضر نشدند مردم انگار غمی نداشتند جز آنکه مشغول مشاجره در امر خلافت بودند.
یکی از نگرانی‌های حکومت عباسی نفوذ و محبوبیت ائمه (ع) میان مردم جامعه بود. از این رو برای به حداقل رساندن روابط بین مردم و امامان به زندانی کردن و مراقبت شدید می‌پرداختند. معتمد عباسی نیز زمانی که دید محدود کردن امام حسن عسکری (ع) نتیجه عکس دارد سرانجام به همان شیوه ظالمانه دیرین متوسل شد و امام حسن عسکری (ع) را مسموم ساخت.
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
