در روز آخر ربیع‌الثانی خالد بن ولید بن مغیره مخزومى به اسفل السافلین جهنم شتافت. در مواردى پیامبر (ص) از کارهاى خالد بیزارى جستند. او به دستور ابوبکر خواست امیرالمؤمنین (ع) را به شهادت برساند، ولى قبل از هر اقدامى آن حضرت متوجه شدند.

بعد از به درک رفتن یزید ملعون فرزندِ جوانش که مردی صالح و شایسته بود به‌اجبار خلیفه شد؛ اما او که به ظلم‌های پدر و اجداد خود مطلع بود از اعمال آن‌ها اظهار تنفر کرد و خود را از خلافت خلع نمود. او بعد از این ماجرا خانه‌نشین شد و بعد از 25 یا 40 روز فوت کرد.

چهارم ربیع الثانی مصادف است با سالروز میلاد حضرت عبدالعظیم حسنی (ع). ایشان فرزند عبداللّه بن علی، از نوادگان امام حسن مجتبی (ع) بود که نسبتش با چهار واسطه به آن حضرت می‌رسید. عبدالعظیم، از دانشمندان شیعه و از راویان حدیث معصومین (ع) و نیز از چهره‌های بسیار محبوب و مورد اعتماد، نزد اهل بیت عصمت و طهارت (ع) به شمار می‌رفت.

چهاردهم ربیع‌الثانی یادآور قیام مختار ثقفی برای انتقام گرفتن خون سید الشهداء است. مختار در سال اول هجرت در طائف به دنیا آمد و در سال 67 ه‍.ق در کوفه به دست مصعب بن زبیر به شهادت رسید. مختار در هجده ماه حکومتش، هجده هزار نفر از قاتلین سید الشهداء (ع) را به جهنم فرستاد.

مجموعه‌ای از عوامل داخلی و خارجی منجر به سقوط حکومت بنی‌امیه شد. ظلم، جور و بی‌کفایتی حکام بنی‌امیه منجر به انزجار مردم از این غاصبان شد و قیام عباسیان به عنوان عامل خارجی، بنیان های این حکومت را از پیش سست تر کرد. سرانجام در این روز با تأسیس دولت بنی‌عباس رسماً نام بنی‌امیه از صفحۀ خلافت برچیده شد.

بنابر مشهور دهم ربیع‌الثانی مصادف است با رحلت شهادت گونه حضرت فاطمه معصومه (س). آن حضرت 17 روز پس از ورود به شهر قم، با دلى شکسته و غصه‌دار از داغ پدرشان امام موسی کاظم (ع) و فراق برادر عزیزشان امام رضا (ع)، رحلت فرمودند.

برای شهادت حضرت زهرا (س) اقوال مختلفی ذکر شده که یکی از آن‌ها  چهل روز بعد از وفات رسول خدا (ص)، است. از کنیه‌های مشهور ایشان «امّ ابیها» و «امّ الائمه» و از جمله مشهورترین لقب‌های ایشان می‌توان به «زهرا»، «صدیقه»، «طاهره»، «راضیه»، «مرضیه» و «سیده» اشاره کرد. ایشان در سن هجده سالگی در مدینه به شهادت رسید.

امام حسن عسکری (ع) در هشتم ربیع‌الثانی جهان را به قدوم خود منور فرمودند. پدر آن حضرت امام هادى (ع) مادر محترمه‌اش بانویى است که نامش حدیث یا حدیثه یا سوسن یا سلیل است. مشهورترین القاب ایشان زکى، نقى و کنیه حضرتش ‍ ابو محمد است.

هشام بن عبدالملک ملعون روز چهارشنبه ششم ربیع‌الثانی به جهنم واصل شد. او دستور کشتن زید بن على بن الحسین (ع) را صادر کرد و امام باقر و حضرت صادق (ع) را به شام احضار کرد و جسارت‌های فراوانى به آن حضرات نمود و آخرالامر امام باقر (ع) را به شهادت رساند.

در چنین روزی توابین به رهبری سلیمان بن صرد براى خونخواهى امام حسین (ع) قیام کردند. سلیمان از شیعیان على بن ابی‌طالب و امام حسن و امام حسین (ع) بود و در جمیع جنگ‌ها در رکاب امیرالمؤمنین (ع) حضور داشت. آخرالامر با لشکر ابن زیاد رو به رو شدند؛ و بعد از کشتن عده زیادى از آنان و مبارزات و جان ‌فشانی‌های فراوان، سلیمان در سن 93 سالگى در عین الورد به شهادت رسید.