شرح یک گفت‌وگو با آیت الله سید احمد مددی، استاد برجسته فقه و اصول حوزه قم، درباره صحت برخی ادعاها درباره قصد امام حسین (ع) بر بیعت با یزید و پاسخ به سوالاتی درباره واقعه عاشورا.
امام حسین (ع) راهی جز خارج شدن از مدینه نداشت و با تهدید به ترور رو به رو بودند بنابراین شبانه از مدینه به سمت مکه خارج شدند.
امام حسین (ع) توسط ولید حاکم مدینه احضار شدند و نامه یزید به ایشان تسلیم شد. یزید دستور داده بود که امام حسین (ع) را رها نکند تا از او بیعت بگیرد امام حسین از ولید فرصت خواست و دوشب پس از آن امام حسین (ع) به سوی مکه حرکت کردند و...
امام حسین (ع) پیش از خروج از مدینه، دو مرتبه به زیارت قبر جدشان رسول خدا (ص) رفتند و به نماز و دعا پرداختند. در یکی از آنها به خوابی رفتند و در عالم خواب رسول خدا (ص) را دیدند.
پس از مرگ معاویه، یزید فرستاده‌ای به سمت مدینه فرستاد تا از امام حسین (ع) بیعت بگیرد و اگر امام امتناع کرد، حضرت را به شهادت برساند، چون امام راه دیگری پیدا نکرد، به سمت مکه حرکت کرد.
«شیخ صدوق» ازمحدثین بزرگ وعالمان متقدم شیعه بوده است. از مهمترین آثار وی می توان به کتاب « من لا یحضره الفقیه» اشاره کرد که جزو یکی از کتب اربعه شیعه به حساب می آید. کتب اربعه شیعه، 4 کتاب حدیثی است که از پراهمیت ترین کتاب‌های حدیثی نزد شیعه محسوب می‌شود.
در میان کتاب‌هاى مفقود شیخ صدوق، کتابى نیز به نام مقتل الحسین (ع) نام برده شده است. افسوس که اصل کتاب از گزند روزگاران در امان نمانده و به دست ما نرسیده است.
ابن زیاد با چه منطقی توانست بستن آب بروی امام حسین (ع) و یارانش را بنا بر جریانی تحریف شده توسط معاویه برای خود توجیه کند و چنین استلال عجیبی کند که «میان آب و حسین مانع شوید تا قطره‌ای از آن آب ننوشد (و با تشنگی کشته شود) همان‌گونه که با عثمان بن عفان چنین کردند» در صورتی که منابع تاریخی نشان می‌دهد که نه تنها امام علی(ع) و فرزندانش در قطع آب از عثمان دخالت نداشتند، بلکه حتی در دوران محاصره و تشنگی، با تلاش و زحمت فراوان به او آب رساندند. این ماجرا در بسیاری از منابع اهل سنت نقل شده است .
سید بن طاووس از حضرت صادق -علیه السّلام- روایت کرد که حضرت باقر(ع) فرمودند: از پدرم حضرت علی بن الحسین(ع) از کیفیت بردن او نزد یزید پرسیدم، فرمودند:مرا بر شتری لنگ، بدون روپوش و جهاز سوار کردند، و سر مبارک سید الشهداء (ع) بر نیزه‌ی بلندی بود.
پس از کشته شدن امام حسین (ع)، سپاهیان عمر بن سعد سر مبارک آن حضرت را بر سر نیزه قرار دادند و آن را در شهرها گرداندند. در تاریخ آمده است که افرادی راس مقدس آن امام را در حالی که آیاتی از قرآن کریم از جمله آیه 16 سوره کهف تلاوت می‌کردند، مشاهده کردند.
وقتی امام حسین به سپاه حر برخورد کردند و از عهد شکنی کوفیان و امکان وقوع جنگ مطلع شدند از او خواستند که اجازه برگشت به او بدهند.
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
