توجه به کنش‌های زبانی رایج در هر دوره تاریخی، می‌تواند آگاهی‌های نوینی را از آن عصر بازنماید. از همین رو، بهره‌گیری از دانش زبان‌شناسی، خاصه زبان‌شناسی کاربردی، در مطالعات تاریخی اسلام راه‌گشای بسیاری از مسائل مطرح در این حوزه می‌تواند باشد. بر این پایه و‌ بسان نمونه‌ای از تعامل بینارشته‌ای، در مطالعه پیش رو با محوریت کاربست نگاه گفتمانی خواهیم کوشید روند رویارویی دو گفتمان علوی و اموی را بازشناسیم. بنا است نشان دهیم که با واکاوی متن خطبه‌های ایراد شده توسط دو گروه اجتماعی با ایدئولوژی رقیب، می‌توان ظرفیت مباحث نظری گفتمان در زبان‌شناسی را برای شناخت نقاط مبهم تاریخ وقایع پس از عاشورا نیز به کار گرفت.

هیچ حماسه انسانی در گذشته و حال به‌ اندازه حماسه شهادت حسین (ع) در کربلا مورد تحسین و توجه عاطفی قرار نگرفته و جنبه آموزشی نداشته است. این حماسه به‌ عنوان یک رویداد عاطفی و احساسی نقطه عطف مؤثری در روند عقاید ‌است. حماسه‌ای که اگر نبود، اسلام نه‌ تنها نمی‌توانست به‌عنوان یک عقیده ریشه‌دار و ایمان محکم در باطن مسلمانان جای‌گیر شود؛ بلکه در حد یک مذهب کم‌فروغ و ضعیف در میان انسان‌ها معرفی می‌شد.

چراغ او، شعله‌ی ایزدی است. جلوۀ جاویدان هدایت است و نغمه او، صدای رسای همیشگی موحدان. او آیینۀ تمام نمای حقیقت است او را نه به بیان و نه به زبان می‌توان شناخت.

مقاله زیر برگرفته از نوشته آنتوان بارا دانشمندی مسیحی است که دیدگاه خود درباره امام حسین (ع ) بیان کرده است...