این واقعیت در روایتی از امام «صادق» (ع) بدین گونه آمده است که فرمود: شیعیان ما از ما هستند، چرا که از سرشت ما خلق شده و به نور ولایت ما آمیخته و به امامت ما دل خوش داشته و ما نیز به پیروی و دوستی آنان راضی هستیم. مصیبت‌های ما به آنان سرایت می‌کند و رنج و گرفتاری ما آنان را می‌گریاند.

آن چیزی که در روایات به تواتر بیان شده است، ثواب بالای گریه و عزاداری بر امام حسین (ع) است. به طوری که گفته شده است همه گناهان انسان را پاک می کند. اما آیا این بخشش شامل همه می شود و انسان هرقدر هم گناهکار باشد، گناهانش بخشیده می شوند؟

سینه زدن نشان‌دهنده‌ این است که عزادار از شهادت جان‌گداز امام حسین(ع) و فرزندان و یاران بزرگوارش، درماتم و اندوه جان‌کاهی قرار دارد

پیش از بازگشت اسرا به مدینه، خبر شهادت امام حسین (ع) به آن شهر رسید، در این هنگام ام‌لقمان دختر عقیل به همراهی خواهرانش در کوچه‌های مدینه‌ به سوگواری پرداختند و از زبان رسول‌الله (ص) چنین می‌سرودند: با عترت و خاندان من پس از رفتن من چه کردید؟ گروهی را اسیر و گروهی را به خون آغشته کردید. پاداش نصیحت‌های من این نبود که با نزدیکانم به بدی رفتار کنید.

واژه عزاداری و سوگواری مانند واژه‌های صلات، حج و زکات، اصطلاحی شرعی نیست که شناخت آن نیاز به تعریف شارع مقدس داشته باشد بلکه واژه‌ای است آیینی که نشان‌دهنده رفتار و مراسم خاصی است که در مواقع خاص توسط اقوام و ملل گوناگون انجام می‌شود.

در اینجا قصد نداریم تاریخ واقعه کربلا را از سر بگیریم یا از چگونگی و حکمت این شهادت بحثی به میان آوریم. از نتایج اجتماعی و دینی آن نیز چیزی نمی‌گوییم. می‌خواهیم این عمل روضه‌خوانی و عادت تعزیه‌داری را که میان شیعیان معمول است و باوجود ضعف عقاید و قوت مخالف هنوز علمش بر پا و آوازش رسا است مطالعه کنیم ببینیم آیا طبقه جوان و متمدن مآب کشور که به نظر تعجب و گاهی تمسخر به آن نگاه کرده این بساط سیاه‌پوش را ننگی برای جامعه می‌دانند، حق‌دارند یا راه خطا می‌پیمایند.

در میان مردم، چنین حق و حقوقی وجود داشته باشد که ائمه (ع) به ادای آن‌ها تشویق می‌کرده‌اند، درباره مراسم عزاداری اهل‌بیت (ع ) چه حقوقی بر گردن ماست؟ ما که بر آنیم حقوق اهل‌بیت (ع) را ادا کنیم، چگونه باید رفتار کنیم؟

ظهور دسته های عزاداری با توجه به خفقان شدید مخالفان اهل بیت (ع) تا مدت‌ها امکان پذیر نبود تا با به قدرت رسیدن آل بویه امکان برگزاری آن ایجاد شد.

دیگربار عاشورا رسید و چشم زمین و زمان همراه باجان و دل آدمیان به عزای حسین (ع) ویارانش اشک‌بار شد... گریه کردن رفتاری است که از دم‌صبح ازل تا آخر شام ابد همراه و همزاد انسان است. خشم، درد، درماندگی، سوگ، اندوه، شادی و شعف گریه را برمی‌انگیزد و گوهرهای اشک را از چشم‌های ما فرومی‌بارند.

عزاداری امام حسین(ع) مقوله ای الهی - انسانی است و سرشتی دوگانه دارد که آمیخته از سنت الهی و سنت بشری است. که در این مقاله بدان دست می­یابیم.