ابن زیاد با چه منطقی توانست بستن آب بروی امام حسین (ع) و یارانش را بنا بر جریانی تحریف شده توسط معاویه برای خود توجیه کند و چنین استلال عجیبی کند که «میان آب و حسین مانع شوید تا قطره‌ای از آن آب ننوشد (و با تشنگی کشته شود) همان‌گونه که با عثمان بن عفان چنین کردند» در صورتی که منابع تاریخی نشان می‌دهد که نه تنها امام علی(ع) و فرزندانش در قطع آب از عثمان دخالت نداشتند، بلکه حتی در دوران محاصره و تشنگی، با تلاش و زحمت فراوان به او آب رساندند. این ماجرا در بسیاری از منابع اهل سنت نقل شده است .

 از اصحاب‌ آن‌ حضرت‌ همه‌ را کشتند، تیری به‌ سوی طفل‌ صغیر آن‌ حضرت‌ آمد و او را بکشت‌. حضرت‌ او را به‌ خون‌هایش‌ آلوده‌ کرد، و با شمشیر حفره‌ای‌  کندند و او را در آن‌ مدفون‌ ساخت‌.

او امام است مهربان تر از پدر با این همه مصیبت که بر سر او آوردند باز با رجز های جنگش آنها را نصیحت می کند و به آنها یادآور می شود که کیست و پدر او کیست و آنها از چه کسانی دارند پیروی می کنند...

در برابر سپاه عمر سعد قرآنی باز کرد وفرمود: ای مردم! میان ما و شما قرآن کتاب خدا و قانون جدم رسول خدا (ص) حکم باشد. سپس از آن‌ها گواهی خواست.

زهیر مجدداً شروع به نصیحت آنان کرد و  گفت : یاری‌کردن او سزاوارتر از یاری‌کردن پسر سمیه است، اگر او را یارى نمی‌کنید لااقل با او نجنگید، بین او و یزید را آزاد بگذارید، مطمئن باشید یزید بدون کشتن حسین هم از شما راضى خواهد شد...

اگر گفتارم را باور ندارید، اینک هنوز برخى از صحابه رسول خدا (ص) در قید حیات هستند، می‌توانید از آن‌ها بپرسید، از جابر بن عبدلله انصارى، ابو سعید خدرى، سهل بن سعد ساعدى، زید بن ارقم، انس بن مالک از اینان بپرسید این‌ها همه سخنان پیغمبر را درباره من و برادرم از رسول خدا (ص) شنیده‌اند...

صفوف لشکر خود را که هشتادودو نفر سواره و پیاده بودند منظم نمود. زهیر بن قین را در میمنه و حبیب بن مظاهر را در میسره قرارداد، خود افراد خاندانش نیز در قلب آن قرار گرفتند و پرچم را به دست برادرش عباس داد زیرا حضرت ابوالفضل را که قمر بنی‌هاشم بود باکفایت تر از دیگران برای این کار می‌دانست

 در میان خیمه نشسته بودم و در دریای غم فرورفته بودم که ناگاه از پشت خیمه صدای گریه و ناله به گوشم رسید، گریه خود را فروبردم که اهل حرم مطلع نشوند و با خاطر افسرده از خیمه بیرون آمدم، دلم گواهی خیر نمی‌داد، دنبال آن ناله رفتم و از اضطراب پای به دامنم می‌پیچید

 امام ساعتی سر به زیر افکنده و می‌اندیشید و یارانش با فرستادگان عمر سعد گفتگو می‌کردند. حبیب بن مظاهر می‌گفت: به خدا که بد قومی‌اند آنان که فردای قیامت، خدا و رسول را در حالی دیدار می‌کنند که ذریه پیامبر و اهل‌بیت او را کشته باشند.

حضرت علی‌اکبر (ع) فرزند امام حسین (ع) و جد بزرگوارش علی‌بن‌ابی‌طالب (ع) و جد بزرگ مادری‌اش رسول گرامی اسلام (ص) است. کنیه‌اش ابوالحسن گفته شده و از او فرزندی به یادگار نمانده است. برخی از سیره‌نویسان هم برای او فرزندی قائل شده‌اند.

حضرت علی‌اکبر (ع) فرزند امام حسین (ع) و جد بزرگوارش علی‌بن‌ابی‌طالب (ع) و جد بزرگ مادری‌اش رسول گرامی اسلام (ص) است. کنیه‌اش ابوالحسن گفته شده و از او فرزندی به یادگار نمانده است. برخی از سیره‌نویسان هم برای او فرزندی قائل شده‌اند.