دنیا پر است از نفحات نوای تو

لبیک یاحسین، به سوز صدای تو

بر نیزۀ غریبی اگر تکیه داده‌ای

عالم شنید، تا به قیامت ندای تو

مستی از جام تو سر منزل هوشیاری ماست

بیدل از عشق شدن شیوۀ دلداری ماست

مبتلای تب عشقیم و تجلی داریم

درد بیچارۀ این، لذت بیماری ماست

دلم گرفته، هوای بهار کرده دلم

هوای گریۀ بی اختیار کرده دلم

رها کن از لب بام آن دو بافه گیسو را

هوای یک شب دنباله‌دار کرده دلم

تو آمدی زمین و زمان بیقرار شد

توحید در نهایت خود آشکار شد

با روی کار آمدن رویت، آفتاب؛

از کار سروری جهان برکنار شد

هر آن کس به تو مبتلا می‌شود

 ز دنیا و عقبا جدا می‌شود

 و سنگی که باشد بدون بها

به لطف نگاهت طلا می‌شود

ای که در پیکر خونین شریعت، جانی

جان فدای تو که هم جانی و هم جانانی

کشتۀ راه خدا، سید و شاه شهدا

افتخار بشر و تاج سر انسانی

محبوب تمام کائنات است حسین

مصباح هدی، فُلک نجات است حسین

دین نبوی زنده شد از کشتن او

احیاگر ذکر صلوات است حسین

همین که خلق شدم از اضافی گِلِ تو

خدا نوشت مرا تا همیشه سائل تو

همیشه دست به نقدم فدایی‌ات‌ بشوم

اگرچه‌ این دل آلوده نیست قابل تو

حسن حسن است که با حسین است

گر خود حسن است و یا حسین است

من حسینی مذهبم ای یار من

یافته تعظیم از خلق حسن

علم تو باشد همه از قیل و قال

و آن من میراث من از جد من