من گریه برایت نکنم می‌میرم

یک روز صدایت نکنم می‌میرم

من داغ جگر سوز غریبی تو را

با اشک روایت نکنم می‌میرم

همیشه چشم گریانی است با تو مگر یاد شهیدانی است با تو

هوای گریه دارم مثل این است: غم شام غریبانی است با تو

ما اشک را ز پاکی مادر گرفته‌ایم

این زندگی ز چشمۀ کوثر گرفته‌ایم

اذن ورود ما به بهشت خداست، اشک

ما از بهشت هدیه فراتر گرفته‌ایم

باز آمدم که گریه به دشت بلا کنم

دردی مگر برای دلم دست و پا کنم

باز آمدم به گریه بشویم درون خویش

جان را به نور عشق گل روشنا کنم

باز آمدم که قفل دل تیره بشکنم

باز آمدم کبوتر دل را هوا کنم

رسید و خیس آبم کرد باران دچار التهابم کرد باران همین که شانه خالی کردم از اشک دوباره انتخابم کرد باران

بگرفت چو او پیش دلآرام، آرام

 می‌گفت به گوش او بیارام آرام

از خنده و بوسۀ حسینش زینب

 آرام ز گریه گشت آرام آرام

اى کشته! در عزاى تو می‌گریم

 وى تشنه! در رثاى تو می‌گریم

روزم، حسین! شب شده از داغت

 عید است و در عزاى تو می‌گریم

از من گر اى حبیب! بپرسى که کیستم

 گویم که غیر سائل این خانه نیستم

مهرت خدا نکرده گر از من جدا شود

 چیزى ز من نمانده؛ ندانم که کیستم

بیا اى دوست! تا با هم بسوزیم

 چو شمع محفل ماتم بسوزیم

من و تو سوگوار یک عزیزیم

 بیا تا هر دو در یک غم بسوزیم

آتش گرفته از پرِ پروانه‌ایم ما

 ز آن رو چون شمع، گرمى هر خانه‌ایم ما

پروانه‌ی قبولى پروانه، بال اوست

 در سوختن، مقلّد پروانه‌ایم ما