دسترسی سریع به موضوعات اشعار
جستجوی پيشرفته
عسل نوشیدن

سیزده آیینه می‌رویید از تابیدنش

غنچه می‌شد آسمان، در لحظۀ خندیدنش

 

گونه‌های خشک او وقت وداعِ با عمو

جرعه‌جرعه تشنگی نوشید از بوسیدنش

 

 

گل بی‌‌گلاب

 

اگر چه لعل تو، آب و تن تو، تاب ندارد

دلت هوای دگر، غیر روی باب ندارد

 

تو آن نه‌ای که جواب عموی خویش نگویی

لَبت ز بی‌رَمَقی، نیروی جواب ندارد

آغوش‌عمو

 

«این پسر کیست؟ که گل صورت از او دزدیده است

سیزده بار زمین، دور قدش گردیده است»[i]

 

وقت میدان شدنش، کاش حسن آن ‌جا بود!

تا ببیند چه گلی، در چمنش، روییده است

خیّاط ازل

کیست ماهی که چنین چهره برافروخته است؟

وز عطش بر لب دریا، جگرش سوخته است

 

سیزده ساله جوانی است که در عرصۀ عشق

قامت افروخته و چهره برافروخته است

 

نگاه حسرت

 

بس که میدان رفتن تو، بر عمویت مشکل است

دست‌یابیّ تو، بر این آرزویت مشکل است

 

دیگر از هجران مگو، ای یادگار مجتبی!

بر مشام جان، فراق عطر و بویت مشکل است

صلّی اللّه علیک یا قاسم بن الحسن

             

ید موسی و مسیحایی عیسی دارد نفس تیغ کفش معجز احیا دارد

حسنی زاده، ولی ابن حسینش گویند این حسینی، حسنی رزم تماشا دارد

گلِ باغ خدا

در آن باران خون، در آن چکاچاک

گلِ باغ خدا افتاد بر خاک

 

چنان شمشیر آمد بر سرِ او

که پرپر شد به حیرت، پیکرِ او

نوگل عاشق

بیا ای نوگل عاشق به سویم

که بوسم رویت و مویت ببویم

 

بیا ای گل در آغوشم بخوان سبز!

که می‌خواند تو را یک بیکران سبز!

رجزخوان و سبکْروح و خداخوان

اجازه می‌دهد امّا غمین است

غمینِ قصۀ آن نازنین است

 

چه زیبا می‌رود قاسم به میدان

رجزخوان و سبکْروح و خداخوان

قصۀ قاسم

عزیزان! قصۀ قاسم غریب است

در این میدان دلش حسرتْ نصیب است

 

رها در بی‌قراری‌هاست، این گُل

به شوقِ پَر زدن شیداست، این گُل

 

 

فراموشی رمز عبور

ایمیل خود را وارد کنید

×
ارتباط با ما

پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.

×