دنیا بدون روضۀ آقا جهنم است

یعنی بهار نوکری ما محّرم است

شکر خدا که خرج عزای تو می‌شوم

روضه به کار و زندگی ما مقدم است

گر کربلا  نبود، زمین عزّتی نداشت

دیر و کنشت و صومعه هم، حرمتی نداشت

روزی که آدم از غم ارباب گریه کرد

دیگر به باغ‌های جنان رغبتی نداشت

این رزق چشم‌های من از سفرۀ غم است

نا قابل است گرچه به زخم تو مرهم است

شکر خدا همیشه سر سفرۀ توایم

هر روز سال مجلس روضه فراهم است

همۀ رحمت حق را به گدا بخشیدند

به گدایان شما دست دعا بخشیدند

نفسم تنگ شد از جرم و خطا و نیرنگ

تا که رفتم به حریم تو هوا بخشیدند