که باشد در شدائد هم‌دم دل؟

به جز جانان که باشد محرم دل؟

امید وصل چون آبى بر آتش

کند تأثیر در آه و دم دل

ای که در گل‌خانۀ عصمت، گل یکتاستی!

در گلستان ولایت، زینت گل‌هاستی

در عفاف و در حیا و در صبوری، راستی

به ز مریم، به ز ساره، بهتر از حوّاستی

آمد امشب آفتاب دیگری

روشن از او گشت ماه و مشتری

چرخ عصمت را عیان شد اختری

جلوه‌گر از نام او هر دفتری

نوگل گلزار احمد آمده

زینب آل محمّد آمده

زینب فرشته بود و پر خویش وا نکرد این کار را براى رضاى خدا نکرد

پر می‌گشود اگر، همه را باد برده بود سیمرغ بود و جلوۀ بى انتها نکرد

از آسمان عشق تو کوکب به من رسید

حال بکای وقت سحر، شب به من رسید

با اشک خود نوشته‌ام امشب برای تو

شکر خدا دوباره مرکّب به من رسید

از جان خود اگرچه گذشتم به راحتی

دل کنده‌ام ولی زتنت با چه زحمتی

می‌خواستم به پات سرم را فدا کنم

اما به خواهر تو ندادند مهلتی

«چشم گریان سویت از شام خراب آورده‌ام» «خیز، ای لب تشنه! از بهر تو آب آورده‌ام» گر بپرسی داغ تو با سینۀ خواهر چه کرد قامت خم گشته‌ای بهر جواب آورده‌ام

زینب! ای شیرازۀ امّ‌الکتاب

                        ای به کام تو، زبان بوتراب

ای بیانت، سر‌به‌سر توفان خشم

                        نوح می‌دوزد به توفان تو چشم

بانو! ای احیاگر نام حسین

                        نینوایی‌نایِ پیغام حسین

ثبت، نامِ لاله‌ها در باغ توست

                        سینۀ آلاله‌ها پُر‌داغ توست

زینب، آن سرو گلستان رسول

                        دختر خیر‌النّسا، زهرا، بتول

زینب، آن شیر‌ین‌کلام بوتراب

                                 در بلاغت، معنی امّ‌الکتاب