دسترسی سریع به موضوعات اشعار
جستجوی پيشرفته
حتی خدا به حال زمین گریه می‌کند

در نیمه راه قصّه اگر کاروان نشست

با او جهان دچار سکون شد جهان نشست

 

دنیا مدار گردش خود را سیاه خواست

خورشید از این قرار ته کهکشان نشست

کوتاه سروده
لبان خشکیده

ای آب تو را هر آن که  بر ما بسته است

چون خار کمر به قتل گل‌ها بسته است

خشکیده لبان کوچک غنچۀ من

   ماندن و نماندنش به تو وابسته است

نشنیده‌اند لهجۀ قرآنی تو را

دنیا شنیده آه نیستانی تو را

بر نیزه دیده آینه‌گردانی تو را

 

موج نسیم غم زده حس کرد مو به مو

بر اوج نیزه عمق پریشانی تو را

خلیل ماهی تشنه به این منا آورد

برای تو عسل و شیر را خدا آورد

 خدا به دست خودش آب تشنه را آورد

 

برای این که بفهمیم عشق عادی نیست

خدا دلیل خودش را به نیزه‌ها آورد

طشت و تیغ و خون شهید

در زیر آفتاب مبر آن جمال را

با کس معامله منما آن جلال را

 

گفتی که هست، آمدم و آب هم نبود

از اصغرت بترس و بکش احتمال را

گردن عاشق هفتاد و دو آهو

 

آسمان خم شده تا بوسه زند مویش را ماه دیدست در آیینۀ او رویش را تشنه لب آمده آورده به قربانگاهت گردن عاشق هفتاد و دو آهویش را  

برای خاطر چشمان دختر اینجا بود

به چشم‌های خودش دیگر اعتماد نداشت

 به عکس دخترکی خیره شد به یاد نداشت

 

برای خاطر چشمان دختر اینجا بود

وگر نبود به تقدیر اعتقاد نداشت

کوتاه سروده
سفینه النجاه من

سوار بی‌شکیب من چه قدر خسته می‌رود

    کجاست دست‌های من که دست‌بسته می‌رود

 

و خیمه‌های سوخته قدم قدم، نفس نفس

 سفینه النجاه من دکل شکسته می‌رود

جواب تشنگی‌ات در کجای این خاک است؟

دوباره سر بزن ای آفتاب خون‌آلود

بتاب بر شب این ذرّه‌­های دوداندود

 

زمان بدون بهار و زمین عقیم نبود

اگر رگان درختان مسیر خون تو بود

کوتاه سروده
آینۀ آب غرق حیرت مانده

افتاد عطش پای در پای لبت

خشک است کبود و خشک صحرای لبت

 

آینۀ آب غرق حیرت مانده

خشکش زده رود از تماشای لبت

فراموشی رمز عبور

ایمیل خود را وارد کنید

×
ارتباط با ما

پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.

×