شاه دین از تیغ کین چون شد شهید

                        قرص خور بگْرفت و خون ز انجم چکید

بانگ شیون از ملائک شد بلند

                        غلغله در عالم امکان فکند

خسرو خوبان، نبی را جان پاک

                        کرد از معراج زین، رو سوی خاک

پیکرش، مجروح از تیر و سنان

                        جمع، دور شاه از اهریمنان

شه ز میدان شد، سوی خرگاه عشق

                        ز آتش دل زد به کیوان، آه عشق

بر وداع آخرین، لب باز کرد

                        داستان عاشقی، آغاز کرد

بیا بشنو! صدای زینب است این

صدای زخمیِ بانوی غمگین

صدای زخمی‌اش آرام جان است

خدابانو امیرِ کاروان است

خدا ـ بانوست، بی‌همتاست زینب

که دلْ پروردۀ زهراست زینب

تماشا کن، از او آزادتر کیست؟

به چشمِ دل ببین! زینب حسینی‌ست

در این میدان، اگر بانو اسیرست

تماشا کن؛ امیران را امیرست

همان که مادرش بانوی آب است

پدر عشق مجسّم بوتراب است

از قتلگاه می‌گذرد؛

پُر دل و صبور

می‌شود باز پرده‌ای دیگر

پرده‌ای سرخ، پرده‌ای پرپر

پرده‌ای، در میان آتش و دود

پرده‌ای، در میان خاکستر

ای فدای تو هم دل و هم جان

منم آنک حماسه‌ای دیگر

دختر مرتضی، امیر عرب

گوهر دُرج معرفت، زینب

بضعۀ مصطفی، رسول کریم

آن سرافراز واجب‌التعظیم

چو در کوفه خورشید گیتی فروز

شتابی دگر کرد، در نیمروز

به کردار طشتی، لبالب ز خون

بر این نیلگون طارم واژگون