چه کرده عدو با تو و حنجرت؟ که خون کرده قلب من و مادرت
چه کرده سه شعبه گلوی تو را؟ که پاشیده گردیده سرتاسرت
لب تشنه رفته آب به اینجا بیاورد یک مشک از فرات تماشا بیاورد ای نخل‌های حوصله طاقت بیاورید عبّاس رفته است که دریا بیاورد
یم فضل و عفاف و زهد و عصمت گوهر آورده
مه تابندۀ برج ولایت اختر آورده
نهال آرزوی یوسف زهرا بر آورده
عروس فاطمه امشب علیّ اصغر آورده
در یم دشت بلا، شاه شهید
داشت در درج حیا، دُرّی سفید
اختری تابنده از برج جلال
بدری امّا بود در صورت، هلال
«دُرّه‌التّاج» گرامی‌گوهران آن سبک، در وزن و در قیمت، گران
«اَرفعُ المِقدار مِن کُلََّ الرّفیع» «الشّفیعِ بن الشّفیعِ بن الشّفیع»
آن جوجه کبوتر چه هنر داشت پرید
از لانه که بر بال پدر داشت پرید
یک آن، همۀ بال و پرش کامل شد
آن جوجه کبوتر که سه پر داشت پرید
ای شعر از این آه نفس‌گیر بگو
از ظهر به خون خفتۀ تقدیر بگو
از حال علی‌اصغر اگر پرسیدند
از تیزی پیکان سرِ تیر بگو
غنچه شش ماهه‌ای که بار ندارد
چیدنش آن قدر افتخار ندارد
زود خزان شد گلی که در همه عمرش
تجربۀ دیدن بهار ندارد
گرفته‌اند ز روی تو انشعاب زیاد
که ماه بودن تو داشت بازتاب زیاد
اگر به سن اباالفضل می‌رسیدی تو
یقین به سینه نمی‌زد دگر رباب زیاد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
