دسترسی سریع به موضوعات اشعار
جستجوی پيشرفته
تحفۀ کوچک

از مکّه چون به عزم سفر، بست بار خویش

لبیّک گفت، دعوت پروردگار خویش

 

از شوق وصل دوست، سر از پا نمی‌شناخت

آن‌سان که داده بود ز کف، اختیار خویش

 

بر روی دست، اصغر خود را گرفت و گفت

در پیشِ تیرِ حادثه با کردگار خویش:

گل خندان

 

ناله برآورْد کای شاخۀ ریحان من!

وی گل نورستۀ گلشن دامان من!

 

ای به سر و دوش من، زینت آغوش من!

مکن فراموش من، جان تو و جان من!

ذبح اکبر

الا! اهل حرم! من از یم خون، گوهر آوردم

فروزان اختری از مهر تابان، بهتر آوردم

 

گلو ‌پاره، بدن گل‌گون، دهن خونین، دو لب خندان

گل از بهر سکینه، در عزای اکبر آوردم

 

 

طایر قدس

طفل دل، ‌شوریدگی از سر گرفت         ذیل دامان علی‌اصغر گرفت

 

وه! چه اصغر؟ کاینات او را طفیل         وه! چه اصغر؟ ممکنات او را به ذیل

 

مسیح عشق

شد چو خرگاه امامت، چون صدف         خالی از دُرهای دریای شرف

 

شاه دین را گوهری بهر نثار         جز دُر غلتان نمانْد اندر کنار

 

گلوی نازک

 

هان! بیا، ای کودک دل‌خسته‌ام!           مرغک لب‌تشنه‌ی پربسته‌ام!

 

تا به اوج عشق، پروازت دهم         نیک‌فرجامی ز آغازت دهم

منتظر تیر

 

طفل شیعه، بی‌خطر، آرام نیست         جز به شیر مرگ، شیرین‌کام نیست

 

کیست کز من دل‌نوازی می‌کند؟         طفل طبعم، عشق‌بازی می‌کند

آغاز ناز

 

بار دیگر آمد از خرگاه عشق         خشک‌لب طفلی به دست شاه عشق

 

روی دست شاه، هم‌چون قرص ماه         نور رویش بسته بر خورشید، راه

پیر فرزانه

 

بود شه را گوهر یک‌دانه‌ای         شیر‌خواری، پیر هر فرزانه‌ای

 

مادرش بر حال او، گریان شده         بهر آن لب‌تشنه، سرگردان شده

 

بسمله

 

کودک ناخورده‌شیر حق‌پرست         چون سپند از مجمر گهواره جَست 

 

گفت: بابا! غم مخور، یارت منم         باعث گرمیّ بازارت منم

فراموشی رمز عبور

ایمیل خود را وارد کنید

×
ارتباط با ما

پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.

×