باز ساقی الستم کرده مست

آنچنان مستی که دل دادم ز دست

پر نمود از بادۀ غم جان من

ریخت درد درد اندر کام من

ای شرار غمت از دائره‌ی خاک، حسین!

شعله انداخته بر مرکز افلاک! حسین!

برقی از آتش داغ تو نمی‌گردد کم

انس و جان را بُوَد ار دیده‌ی نمناک، حسین!

روان شد از حرم آن شاه مظلوم

حرم را از جمالش کرد محروم

منا، دست دعا پشت سرش داشت

نظر بر اکبر و بر اصغرش داشت

شاهِ جان‌‏ها چون که تنها مانْد و فرد

یاد یاران عزیز خویش کرد

کرد رو گه بر یمین، گه بر یسار

چون ندید او هیچ از مردان کار

شه ز تن‏ها مانْد تنها، نى ز جان

آیۀ «لاتَحسَبَنَّ» خوش بخوان

شه برون شد از حجاب پیچ‌پیچ

چون الف شد، او چه دارد؟ هیچ‌هیچ

این شنیدم که شه لب‌تشنگان

در وداع خواهران و دختران

با دل پرورده آه آتشین

با سکینه گفت کاى حورا جبین!

گفت: اى صبا! ببر خبر روزگار من

از کربلا به مردم شهر و دیار من

در حضرت رسول بگو شرح حال ما

در خدمت بتول بده عرض کار من

بهر وداع آخرین، آمد چو شاه گل‌بدن

اوّل ز خاتون حرم، درخواست کهنه‌پیرهن

چون نام پیراهن شنید، زینب گریبان بر درید

گفتى که شه زد آتشى، بر جان خواهر زین سخن

چون کرد شاه تشنه‌لبان، قصد کارزار

افتاد ز آه پردگیان بر فلک، شرار

نالان یکی که از سر من، پای وامگیر

در نوحه دیگری که ز من دست برمدار

آنَک حسین، یکّه به محراب می‌رود

زینب کنار مرکبش از تاب می‌رود

گویی که یک کرانه گل از بوستان عشق

در موج‌خیزِ حادثه بر آب می‌رود