ای کوفیان! چه شد سخن بیعت حسین؟

و‌آن نامه‌ها و آرزوی خدمت حسین؟

ای قوم بی‌حیا! چه شد آن شوق و اشتیاق؟

آن جِدّ و جهد، در طلب حضرت حسین؟

در کوفه، غریبم من و کاشانه ندارم

گویی بروم خانه ولی خانه ندارم

گر تکیه به دیوار تو کردم ز غریبی است

در شهرِ شما، خانه و کاشانه ندارم

شبی که دیدۀ خود، پُر‌ ستاره می‌کردم

برای غربت دل، فکر چاره می‌کردم

به دانه‌های چو تسبیحِ اشک در دستم

برای آمدنت، استخاره می‌کردم

روی تو را به چشم دل، از سرِ دار دیده‌ام

جانب مکّه پر زند، جان به لب رسیده‌ام

حُرمت جان شکسته‌ام، در دل خون نشسته‌ام

تا که به دست بسته‌ام، بار غمت کشیده‌ام

عشقت آخر بدنم را به سرِ دار کشید

تن پاکم به سوی کوچه و بازار کشید

تار گیسوی تو بر‌بست دو دستم بر پشت

تا که آخر به سوی مجلس اغیار کشید

گر بر سرِ دارم، خبر از یار بیارید

بر کشتۀ من، جانِ دگر بار بیارید

آرید اگر مژده از آن نرگس بیمار

بهر دل بیمار، پرستار بیارید

هر چند، خشک و تشنه به مقصد رسیده بود

صد ابر از نگاه تَرَش، سر کشیده بود

کوهی که در مدینه به وقت جوانی‌اش

از آبشارِ صحبت مولا‌، چشیده بود

کارش، میان معرکه، بالا گرفته بود

شمشیر را به شیوۀ مولا گرفته بود

تنها میان مردمِ بیعت‌فروشِ شهر

انبوه کینه، دور و برش را گرفته بود

بیا مهمان سرگردان کوفی را تماشا کن ز احسان بهر این مهمان، سر و سامان مهیّا کن  

چو شمعی در ره عشقت سراپا سوختم امشب بیا پروانۀ پروانه را ای شمع! امضا کن

آن روز کوفه حال و هوایی غریب داشت

وقتی نگاه‌ها همه بوی فریب داشت

تنهاترین مسافر شب گرد کوفه بود

آن زائری که همره خود عطر سیب داشت