ما راه از سر گرفتیم

تا کربلا پر گرفتیم

هر حاجتی هم گرفتیم

از پشت این در گرفتیم

اول شعر تبرک شده با بسم الله

ابتدای همۀ مرثیه‌ها: بسم الله

هرکه دارد به سرش شور و نوا بسم الله

هرکه دارد هوس کرببلا، بسم الله

ز درد بال و پری زد، ولی پرش افتاد

 میان کوچه عبای مطهرش افتاد

دوباره کوچۀ باریک و سنگ‌های زمین

مواظب است نیافتد، که آخرش افتاد

خون بر لبش نشست، عرق بر جبین نشست

پنجاه و چند مرتبه آقا زمین نشست

پنجاه مرتبه به زمین خورد و ایستاد

از بس که زهر بر جگرش آتشین نشست

دو دست بر کمرش، مثل مادرش زهرا

شکست بال و پرش، مثل مادرش زهرا

گریست چشم ترش، مثل مادرش زهرا

ندید دور و برش، مثل مادرش زهرا

هرکس رسید پای ضریحت، شفا گرفت

راه عروج تا ملکوت سما گرفت

بیگانه کن مرا، ز خودم غرق خود نما

تا آنکه جار زنند مریضی شفا گرفت

از داغ زهر پیکرم آتش گرفته است

گویی تمام بسترم آتش گرفته است

تر می‌کند لبان مرا کودکم، ولی

از تشنگی، لب ترم آتش گرفته است

حسن شدی که کریمان فقط دو تا باشند

دو تا کریم در عالم برای ما باشند

حسن شدی که اگر از بقیع برگشتند

کبوتران همه راهی سامرا باشند

از آن زمان که خدایم سرشت تا باشم

نوشت تا که فقط عاشق شما باشم

نوشت با همه کس غیر تو غریب شوم

نوشت تا که فقط با تو آشنا باشم

هوا هوای حسینیه‌ها، شب جمعه

رسیده این دل من تا خدا، شب جمعه

شب زیارت مخصوص سیدالشهدا

شب زیارت ارباب ما، شب جمعه