یارب! مگر حسین[1] خلف مصطفی نبود؟
یا نور چشم حضرت خیرالنّسا نبود؟
روح القدس نبود مگر خادم درش؟
یا زیب‌بخش دوش شه انبیا نبود؟
شهی دارم که بر در از ملایک، پاسبان دارد
هزاران عیسی گردون، غلام آستان دارد
رخ خورشید و مه پوشانْد انوار رخش، یارب!
جمالش مظهر حق است و نور حق، عیان دارد
کربلا مرکز دل‌های کباب است هنوز
گوییا بهر حرم، مانع آب است هنوز
شیعه در سوگ جگرگوشۀ زهرا و علی
چشمش از اشک روان، رشک سحاب است هنوز
از بس که عطش ربوده تاب و تب تو
فرقی نبُوَد میان روز و شب تو
گیرم که پر از شیر شود سینۀ من
نیروی مکیدن نبُوَد در لب تو
طفل دل، شوریدگی از سر گرفت ذیل دامان علی‌اصغر گرفت
وه! چه اصغر؟ کاینات او را طفیل وه! چه اصغر؟ ممکنات او را به ذیل
طفل شیعه، بی‌خطر، آرام نیست جز به شیر مرگ، شیرین‌کام نیست
کیست کز من دل‌نوازی می‌کند؟ طفل طبعم، عشق‌بازی می‌کند
بار دیگر آمد از خرگاه عشق خشک‌لب طفلی به دست شاه عشق
روی دست شاه، هم‌چون قرص ماه نور رویش بسته بر خورشید، راه
بود شه را گوهر یک‌دانه‌ای شیر‌خواری، پیر هر فرزانه‌ای
مادرش بر حال او، گریان شده بهر آن لب‌تشنه، سرگردان شده
کودک ناخورده‌شیر حق‌پرست چون سپند از مجمر گهواره جَست
گفت: بابا! غم مخور، یارت منم باعث گرمیّ بازارت منم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
