به دیر و بتکده و کعبه و کنشت! حسین!

به تربتی که خدا بذر عشق کِشت! حسین!

از این زمین نروم یک قدم که دست خدا

ز خاک کرببلایت گلم سرشت، حسین!

از لشگر امام، غلامی سیاه‌رنگ

خالِ سوادِ کشور هند و دیار زنگ

آمد به پیش آن شه و گردن نمود کج

درخواست کرد از شه لب‌تشنه، اذن جنگ

آمد یکی غلامِ سیه‌‌چهرِ دل‌سپید

دل در برش ز شوق شهادت همی تپید

آزاد کرده بودش اندر ره خدا

چرخ سپید، چشم سیاهی چو او ندید

سلام باد به جون! آن که روح والا داشت

نشان عشق و ارادت ز پنج مولا داشت

شد از نگاه ابوذر، مس وجودش زر

فروغ صدق و سعادت، در او تجلّی داشت

ای شاه! این غلام که هم‌رنگ موی توست

عمری دراز شد که هوادار روی توست

یا حلقه‌ی غلامی‌ات از گوش او مگیر

یا دِه نشان، شهیش، که با خلق و خوی توست

هم‌چو ماهی که شب تار، جمالش دل‌جوست

روی رخشان تو با رنگ سیاهت، چه نکوست!

خون پاکیزۀ تو، در بدن شب‌رنگت

هم چنان آب حیاتی است که در تیره سبوست

شد غلام شه ز عشق شاه، مست

ساغر و پیمانه را در هم شکست

گشت از خود، بی‌خود آن شوریده‌حال

پشت پا زد بر جهان و هر چه هست

در این شب، این سپید نقره‌گون کیست؟

ببویید، این شهید غرقِ خون کیست؟

که بوی گل دمیده از تنِ او

بهارافشان شده پیراهنِ او

برو، خون تو رودِ روشنا باد!

خیالت عاشقان را دلگشا باد!

دلت خورشید رخشان شد، شهیدی

که فردای قیامت روسپیدی

شگفتا می‌وزد چشم ابوذر

بزرگ آیینه‌دارِ خشم حیدر

صدا رنگِ غمِ غربت عجیب است

تمنّای جوانمردی غریب است