به تاخت می‌رود و از خزان خبر دارد

به تاخت می‌رود انگار بار سر دارد

گمان کنم که ز نعش پرنده آمده است

و پای مرکب او را ببین که پر دارد

ای در تنور افتاده تنها یا بُنَیَّ

دورت بگردد مادرت زهرا بُنَیَّ

من که وصیت کرده بودم با تو باشد

هر جا که رفتی زینب کبری بُنَیَّ

چه شبی می‌گذرد در دل پنهان تنور

سر خورشید شده گرمی دکّان تنور

دیشبی را شه دین در حرمش مهمان بود

امشب ای وای، سر او شده مهمان تنور

به خولى بگفت آن زن پارسا:

که را باز از پا درآورده‌‏اى؟

که در این دل شب چو غارت‌گران

برایم زر و زیور آورده‌ای

شهید عشق که بگْذشته از سر بدنش

عدوی تنگ‌نظر، جامه می‌بَرد ز تنَش

تنی که گشته مشبّک ز تیر و تیغ و سنان

چه حاجت است؟ دگر، ای فلک! به پیرهنش

شاهی که جبرئیل بُدی خادم درش

خاکم به ‌سر! که خاک سیه گشت، بسترش

حلقی که بوسه‌گاه نبی بود شد ز کین

سیراب ز آب خنجر بیداد، حنجرش

در کربلا ز جان، چو شه انس و جان گذشت

افغان جنّ و انس، ز هفت آسمان گذشت

آن سروری که روح و روان رسول بود

لب‌تشنه از روان، لب آب روان گذشت

نیست، ای دوست! به دل، جز تو تمنّای دگر

سر شوریده ندارد، سر سودای دگر

بهر جولان به سر نیزه و زیر سُم اسب

سر دیگر به بدن خواهم و اعضای دگر

ای خون حق! که دشت بلا گشته جای تو

جز خالق تو، کس نبُوَد خون‌بهای تو

کرّوبیان ز عرش، به صد شوق آمدند

شاید کنند کُحل بصر، خاک پای تو

شب یکشنبه بود از ماه شعبان

شراره زد به دل، عشق شهیدان

فتادم باز یاد پادشاهی

که بهر اوست از مه تا به ماهی