عاشر ماه محرّم، شام‌گاه

                        شد به منبر باز، شاه کم‌سپاه

یاورانش گِرد او گشتند جمع

                        هم‌چنان پروانگان بر دور شمع

شهادت فصلِ بی‌مرگی‌ست، غوغاست

شما کابوس می‌بینید، رویاست

رها کن این سخن؛ پوچی کدام است!

سکوتِ سرخِ سرشار از کلام است

حسین آیینه‌ای زیبا نشان داد

دَمی آن سوی فردا را نشان داد

در آن آیینه، آن گل‌ها چه دیدند!

که از جان ریشه تردید چیدند

زمین‌بوسِ تواَم، ای نورِ سیّال!

بتاب آیینه‌ام را در شبِ حال

جهان نامِ تو را آورده بر لب

که می‌بینم شبِ حال است، امشب

سیاهی قصد جان شمع می‌کرد

و فکر روز قلع‌وقمع می‌کرد

حسین اما میان خلوت شب

نشسته خارها را جمع می‌کرد

آن شب امیر قافله سفرۀ ماه را گشود

و از فاصلۀ  دو انگشت ضیافت عشق را

به تماشا گذاشت.

چه شب شاعرانه‌ای داری!؟

قلم و باده و رطب داری

شب شعر بلند عاشورا ست

غزل بندگی  به لب داری

امشب به اعلای فلک آوای یاران می‌رود                    فردا نوای کودکان بر بام کیوان می‌رود 

امشب به صوت خوش همه آواز یابن الفاطمه        فردا به مقتل خون نشان معنای قرآن می‌رود   

امام قافله را گرم راز می‌دیدند

نشسته در تب و تاب نماز می‌دیدند

چراغ هستی او را که نور قرآن بود

کنار پنجره در سوز و ساز می‌دیدند

انسان همیشه بین مرز خیر و شرهاست

تشخیص این دوراه، محتاج سحرهاست

باید برای قرب، طی بندگی کرد

معراج بعد از راه‌ها بعد از گذرهاست