دسترسی سریع به موضوعات اشعار
جستجوی پيشرفته
لیلۀ آخر

 

 

«ایّها السّاقی! اَدِر کأس‌الولا»

                        تا بگویم داستان کربلا

 

بازگویم داستان عاشقی

                        لب فروبندم ز ذکر مابقی

یاران با وفا

لیل عاشورا، امام خاص و عام

                        خوانْد نزد خویش، یاران را تمام

 

جملۀ اصحاب با صدق و یقین

                        جمع گردیدند، نزد شاه دین

 

عشق و بلا

 

عشق را آن کاو به جان، هم‌دم نمود

                        خلقت عشق و بلا، توأم نمود

 

این دو هرگز نیستند از هم جدا

                        هر کجا عشق است، می‌باید بلا

 

راه سحر

 

گفت با ایشان که ای آزادگان!

                        ای همه از طینت ما، زادگان!

 

ای همه از خاک علّیّین پاک!

                        ای همه در خاک، مهر تاب‌ناک!

 

امید رستگاری

حمد یزدان گفت و نعت مصطفی

                        داد پس بر جمع هم‌راهان، ندا

 

گفت کای آزادگان پاک‌دل!

                        ای ز همّت کرده گردون را خجل!

 

لیله‌الاسرا

 

چون شب جان‌سوز عاشورا رسید

                        عاشقان را «لیله‌الاسرا» رسید

 

سربه‌سر، سرمست از صهبای عشق

                        جملگی مستغرق دریای عشق

دست شفقت

 

خود در آن شب گفت زین‌العابدین:

                        بودم اندر خیمه با غم، هم‌نشین

 

داشتی در حال بیماریّ من

                        عمّه‌ام زینب، پرستاریّ من

تلاوت

 

روز تاسوعا عدو بس بی‌شمار

                         جمع شد در آن بیابان، سی هزار

 

حمله بردند آن گروه، ای بس عجب!

                        سوی لشکر‌گاه سلطان عرب

جمع احرار

چون شب عاشور زد خرگاه، ماه

                        شب نمودی عرصۀ گیتی، سیاه

 

ناله از دیر و کلیسا خاسته

                        محفل ماتم، حرم آراسته

 

مژدۀ جای‌گاه

 

چون شب جان‌سوز عاشورا رسید

                        تشنگان را موسم غوغا رسید

 

«قره‌العین» نبی می‌خواست باز

                        که حقیقت را نماید از مجاز

 

فراموشی رمز عبور

ایمیل خود را وارد کنید

×
ارتباط با ما

پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.

×