بس که میدان رفتن تو، بر عمویت مشکل است

دست‌یابیّ تو، بر این آرزویت مشکل است

دیگر از هجران مگو، ای یادگار مجتبی!

بر مشام جان، فراق عطر و بویت مشکل است

ید موسی و مسیحایی عیسی دارد نفس تیغ کفش معجز احیا دارد

حسنی زاده، ولی ابن حسینش گویند این حسینی، حسنی رزم تماشا دارد

بیا ای نوگل عاشق به سویم

که بوسم رویت و مویت ببویم

بیا ای گل در آغوشم بخوان سبز!

که می‌خواند تو را یک بیکران سبز!

اجازه می‌دهد امّا غمین است

غمینِ قصۀ آن نازنین است

چه زیبا می‌رود قاسم به میدان

رجزخوان و سبکْروح و خداخوان

عزیزان! قصۀ قاسم غریب است

در این میدان دلش حسرتْ نصیب است

رها در بی‌قراری‌هاست، این گُل

به شوقِ پَر زدن شیداست، این گُل

دل ماه خیمه برایت گرفت

صدایم نکن که صدایت گرفت

چرا دست‌هایت کشیده شدند

گمانم که دیشب دعایت گرفت

نفسم حبس شد از آنچه که چشمم دیده

پر و بال نفسم را پر و بالت چیده

هر تنی مثل تو پرپر بشود می‌پاشد

بدنت از عسل این گونه به هم چسبیده

مردن به زیر پای تو أحلی من العسل

پرپر شدن برای تو أحلی من العسل

بی‌شک برای من پدری کرده‌ای ... عمو

آن طعم بوسه‌های تو أحلی من العسل

دست خطی دارد و آسوده حالش کرده است

این همه چشم انتظاری بی‌مجالش کرده است

تا نقاب از رو بگیرد زادۀ شیر جمل

لشگری را خیرۀ ماه جمالش کرده است

شوریدگیت داده به دل اختیار را

با زلف دوست بسته قرار و مدار را

آیینۀ تمام نمای یل جمل

از این سپاه فتنه درآور دمار را