ای دست! چه خوب امتحان دادی تو!

منظومه‌ی عشق را تکان دادی تو

گر آب روان را نرساندی به حرم

بر نخله‌ی دین، خون روان دادی تو

ای دست که بر صدر نشاند‌ی خود را!

بر خاک ره دوست کشاندی خود را

از پیکر من اگر جدا گردیدی

بر دامن فاطمه رساندی خود را

ای دست! ز دست تو مدالم دادند

پرواز به قُرب ذوالجلالم دادند

ممنون توام که در حریم ملکوت

تا قطع شدی اذن وصالم دادند

ای دست! تو با خون جگر دست بشوی

وز خویش به دریای خطر دست بشوی

دادم به تو آب و خود نخوردم یعنی

از هستی عبّاس، دگر دست بشوی

عبّاس لواى همّت افراشته است

 وین راز به خون خویش بنْگاشته است

او پرچم انقلاب عاشورا را

 با دست بریده‌اش به پا داشته است

تیغی که جدا دو دست عباسم کرد

دیدی که چه با خاطرِ حساسم کرد

این تیغ، مدینه با غلافی سنگین

نیلوفر پژمرده گل یاسم کرد

آن نخل به خون طپیده را، می‌بوسید

آن مشک ز هم دریده را می‌بوسید

خورشید، کنار علقمه خم شده بود

دستانِ ز تن بریده را می‌بوسید!

خَم کرده غمت پشت صنوبرها را

آورده به لب، جان کبوترها را

از دست‌بریده‌ات غزل می‌ریزد

حالا چه کنم جنون دفترها را؟

بلبل نطقم شده دستان‌سرا

                        می‌کند در گلشن معنی نوا

برده بویی از سراندازان عشق

                        خاصه از سرخیل جان‌بازان عشق

نومید، چو بسته شد تورا دیدۀ ناز

شد چشم امید خلق بر فیض تو باز

افتاد دو دست از تو و، گردید بلند

بر دامن تو هزارها دست نیاز