او نور چراغ خانۀ حیدر بود

در شام ستم، چراغ روشن‌گر بود

آن روز که تکیه‌گاه آن قافله شد

یک شانه برای گریۀ خواهر بود

دردانۀ خاندان پیغمبر بود

 محبوب پدر، نور دل مادر بود

از کرببلا نبود سهمش اندک

با این همه رنج، زینب دیگر بود

تا بوسۀ خنجری به حلقوم نشست

بر نیزه، سر امام مظلوم نشست

تنها نه فقط میان رگ‌های حسین

آن نیزه به قلب «امّ کلثوم» نشست

غم بر دل هر پیر و جوان است، امشب

ماتم‌زده بغض آسمان است، امشب

در سوگ غریبانۀ «امّ کلثوم»

محزون، دل صاحب الزّمان است، امشب

به حق بر فاطمه بوده است، نائب

که یک لحظه نشد در صحنه، غائب

در این عالم که غیر از «امّ کلثوم»؟

برادر را که شد اخت المصائب

چگونه است؟

که تو - دختر بانوی آب‌ها -

لب‌تشنه

اسیر بیابان کربلا شده‌ای

وقتی که شعر به تماشات می‌نشیند

باید به آسمان نوشت

بیهوده نبارد

ای تجلّای نور تو از عرش!

ماه معصوم خانوادۀ نور!

در شکوه تو، زینب کبری است

«امّ کلثوم» خانوادۀ نور!

ای آینه‌دار پنج معصوم!

در بحر عفاف، دُرّ مکتوم

پروردۀ دامن ولایت

مظلومۀ خاندان مظلوم

از جگر نالید«کلثوم» ملول

کای مدینه! هان! مکن ما را قبول

از تو ما روزی که بربستیم بار

هم‌عنان بودیم با اهل و تبار