گِرد حرم، طواف همی کرد چون خلیل

گسترده پر به زیر، پی شاه، جبرئیل

فارغ شد از طواف و چنین گفت با حرم

کای کعبۀ معظّم و ای خانۀ جلیل!

از مکّه به صحرای بلا تاخت حسین

در کرب‌وبلا، کعبه دل ساخت حسین

احرامی خون ببست در مسلخ عشق

لبّیک فنا به شور بنواخت حسین

هر بار که جزر دیده، مدّش کرده

هر راه، به کُفر بود، سدّش کرده

پس ماندنِ در مکه حرام است که او

در مرگ هم اقتدا به جدّش کرده

بانگ تکبیر ز امواج فضا می‌آید

گوش باشید که آوای خدا می‌آید

بوی عطر از نفس باد صبا می‌آید

نفس باد صبا روح فزا می‌آید

پیک وحی است که در غار حرا می‌آید

به محمد ز خداوند ندا می‌آید

نخستین کس که در مدح تو شعری گفت آدم بود

شروع عشق و آغاز غزل شاید همان دم بود

نخستین اتّفاق تلخ‌تر از تلخ در عالم

که پشت عرش را خم کرد یک ظهر محرّم بود

از کوفه تا شمشیر عزراییل‌هایش

از کربلا تا شام با تفصیل‌هایش...

بعد از چهل روز از مسیر تلخ دیروز

امروز آمد دیدن فامیل‌هایش

خود را به روی قبرهای خاکی انداخت

بانوی مکه با همان تجلیل‌هایش

از مکه خبر آمده داغ است خبرها باید برسانند پدرها به پسرها

از مکه خبر آمده از رکن یمانی نزدیک اذان ناله بلند است سحرها