این که این جا آرمیده روح کیست

چشم گریان و دل مجروح کیست

از کدامین چشمه‌ای جوشیده است

وز کدامین بوستان روئیده است

من خانه‌دار خانه‌ای افسرده هستم

آرامش یک باغ طوفان خورده هستم

هر چند حیدر راهی این خانه‌ام کرد

بر غنچه‌های کوچکش پروانه‌ام کرد

این قصه را بشنو ز من

کز بعد زهرا بوالحسن

آن خسرو شیرین سخن

با قلب پر درد و محن

مادری هستم که آزاده پسرها داشتم

همسری هستم که در عالم علم افراشتم

از امیرالمؤمنین الگوی دین برداشتم

پای جای پای زهرای علی بگذاشتم

تا مرا در حرم عاطفه راهم دادند

یک جهان مکرمت و عزت و جاهم دادند

یار خورشید ولا گشتم و ماهم دادند

سینه‌ای سوخته و ناله و آهم دادند

خوشا به زینب کبری چه همدمی دارد

چه مونسی چه انیسی چه محرمی دارد

کسی که نوحه‌گر روضه‌ی علمدار است

کسی که از دم  چشمان خود یمی دارد

منم سنگ صبور لانه‌ی عشق

که بودم خانه‌دار خانه‌ی عشق

منم در بزم مظلومانه‌ی عشق

سرود نغز و جاویدانه‌ی عشق

من که جدا گشته ز سوی کبریایم

بنت الوقارم مادر حجب و حیایم

من برتر از زن‌های والای بهشتم

من خانه‌دار حضرت شیر خدایم

خوب است بانوان جهان این چنین شوند

چون خاک پای فاطمه بالانشین شوند

حالا که درک خلق به زهرا نمی‌رسد

خوب است بانوان همه امّ‌البنین شوند

سلام از من و پروردگارِ داور من

به فاطمه به حسین و حسن به شوهر من

منم که همسریِ شیر حق نصیبم گشت

منم که سرور عالم علیست همسر من