نوای غم به گوش چرخ پیر است

و یا بانگ جگرسوز بشیر است

که می‌گوید ایا اهل مدینه

خبر آورده‌ام با سوز سینه

رسید و دست‌هایش نقطه‌چین بود

علم بر دست و دستش بر زمین بود

چه ناآرام می‌بارید باران

دل هر قطره یک ام‌البنین بود

از دست رفته دین شما، دین بیاورید!

خیزید، مرهم از پی تسکین بیاورید!

دست خداست، این که شکستید بیعتش

دستی خدای گونه‌تر از این بیاورید!

از من اگر پرسی از چیست؟ باشد سیه معجر من  

بشنو دهد پاسخ تو، موی سپید سر من

صد شعله دارم به سینه، باشم خجل از مدینه  

ز آنان که بردم یکی نیست، از اکبر و اصغر من

اگر سحر برسد، وای اگر سحر برسد  

همین که قافلۀ شام، از سفر برسد

همین که زینب، قصه به قصه مویه کند  

همین که طاقت ام البنین، به سر برسد

بانگ جانسوز درا می‌آید

 کاروان اسرا می‌آید

کاروانى ز مشاهیر حجاز

 رفته در شام و کنون آید باز

کاروان، روزی‌که بر یثرب رسید

آفتاب انگار از مغرب دمید

ز آتشی کز طف به دل افروختند

یثرب و اهلش سراسر سوختند

ای گل گلزار اخلاص و یقین

بانوی کاخ شرف، امّ‌البنین

نام تو چون فاطمه بُد فاطمه

قدر تو معلوم باشد بر همه

اگر صد هزاران حوائج تو راست

اگر حاجتی خواهی بی‌کم و کاست

بکن نذر از بهر امّ‌البنین

پس از نذر آثار آن را ببین

ای بنات النعش را تصویر پاک

حضرت امّ‌البنین روحی فداک

مانده کلکم در بنان نطق از بیان

تا چه گویم وصفت ای عرش آشیان