بارش نعل، گلاب از تو گرفته پسرم عطر یاس حسنی می‌دهد از دور، تنت

آنقدر خوب نشستست به جان تو عسل که مشبک شده چون لانۀ زنبور، تنت

مرا که دانۀ اشک است، دانه لازم نیست به ناله انس گرفتم، ترانه لازم نیست ز اشک دیده به خاک خرابه بنوشتم به طفل خانه به دوش، آشیانه لازم نیست

بنویسید غزل افتاده

جلوۀ حُسن ازل افتاده

بنویسید که از عرش خدا

سیزده ظرف عسل افتاده

قاسم که تنش ز زخم‌ها پُر شده بود

 خالى ز خودىّ و از خدا پُر شده بود

زهرا به زیارتش مگر می‌آمد

 کز عطر مدینه کربلا پُر شده بود

این پیک خدا بُوَد، جوابش بدهید

 ماه است، پناه ز آفتابش بدهید

اى سنگ‌دلان کوفه و شام و عراق!

 قاسم گل مجتبى است، آبش بدهید

این ماه که از پرده برون تافته است

 با موى بلندش دل و جان بافته است

بادا ز نظر دور! که این پور حسن

 در دامن حُسن پرورش یافته است

آن ماه که روشن‌گر هر انجمن است

 مجموعه‌اى از فضایل پنج تن است

در شادى و غم دست توسّل ما را

 بر دامن لطف قاسم بن الحسن است

قد تو چون الف شد و با مد کشیده شد

اما دریغ بیشتر از حد کشیده شد

نجمه اگر به گوش تو آمد یقین بدان

روی لبان قاسم‌ات اشهد، کشیده شد

هیچ موجى از شکست شوق من آگاه نیست در کنار ساحلم امّا به دریا راه نیست

تا مپندارند با مرگم تو مى‏‌میرى، بگو: اینکه می‌‏‏بینید فعل است و ظهور، الله نیست

چشمی که بسته‌ای به رخم وا نمی‌شود  یعنی عمو برای تو بابا نمی‌شود  ای مهربان خیمه، حرم را نگاه کن  عمه حریف گریۀ زن‌ها نمی‌شود