گودال، ز موج خون به گرداب افتاد

لرزید زمین، سپهر در تاب افتاد

دل‌ها همه خون و دیده‌ها دریا شد

کشتیّ نجات خلق، در آب افتاد

از مکّه به صحرای بلا تاخت حسین

در کرب‌وبلا، کعبه دل ساخت حسین

احرامی خون ببست در مسلخ عشق

لبّیک فنا به شور بنواخت حسین

با خون تو، منشور خدا امضا شد

حیثیّت عشق، تا ابد ابقا شد

از حنجرۀ غریبِ «هل من ناصر»

آه دو جهان به ناله‌ات سودا شد

در سینه، غمت گوشه‌نشین باشد و بَس

خاک قدمت، مُهر جبین باشد و بَس

سودای جهان، بی‌غم عشقت هوس است

عشقی هم اگر هست، همین باشد و، بَس

هم به دیوار بستگی دارد

هم به مسمار بستگی دارد

داستان دوبارۀ کوچه

به شب تار بستگی دارد

بر فراز چشم‌های خود دو چاقو داشته

مردم کج‌فهم می‌گویند ابرو داشته

گفته‌اند عباس تو گونه‌ای شیر نر است

شیر … آن شیری که چشمانش دو آهو داشته

خوب می‌دانند اینجا از کسی سر نیستند

چشم در راه محبت‌های مادر نیستند

سخت شرمنده‌ است زینب از حسین خویش که

با علی‌ها هدیه‌های او برابر نیستند

تنش لبریز زخم تازیانه

شب و ماه خرابه، آشیانه

گل پرپر پدر را خواب می‌دید

ستاره نم‌نم از چشمش روانه

گلوی نازکش یاس تر آورد

به رویت دست مولا گل برآورد

خداحافظ بهار کوچک عشق

خزان، تیر سه شعبه آخر آورد

پایش ز دست آبله آزار می‌کشد

از احتیاط دست به دیوار می‌کشد

در گوشۀ خرابه کنار فرشته‌ها

«با ناخنی شکسته ز پا خار می‌کشد»

قدم من نفس من زمین تو هوا تو

به اینجا رسیده «من» م با دو تا «تو»

بیا شاید این بال‌هامان پریدند

خدا را چه دیدی، تو حالا بیا تو ...

 برای پر و بال اینجا نشینم

کمی آسمان باش و من هم برا تو

کیست امشب در دل طوفانی او جا کند

قطره‌های تاولش را راهی دریا کند

گرد و خاکی گشته بود، اما هنوز آئینه بود

صفحۀ آئینه را فردای محشر وا کند