مشخصات شعر

زبان حال حضرت رقیه خاتون علیها السلام

صبــا به پیر خــرابات از خــرابۀ شـــام

ببــر زکــودک زار این جگــر گدازْ پیام،

 

که: ای پــدر ز مــن زار هیــچ آگـــاهی؟

که روز من شب تار است و صبح روشن، شام

 

به سرپرستی ما سنگ آید از چپ و راست

به دلنــوازی ماها ز پیش و پس، دشنـام

 

نه روز، از ستــم دشمنــان، تنــی راحت

نـــه شب زداغ دلآرام‌هــا، دلـــی آرام

 

به کودکــان پــدر کشته، مــادر گیتــی

همی ز خون جگر می‌دهد شراب و طعام

 

چــراغ مجلس مـا شمــع آه بیوه زنــان

انیـس و مـونس مـا نــــالۀ دل ایتـــام

 

فلک خــراب شــود کاین خرابه بی سقف

چه کــرده با  تن این کودکان گل اندام!

 

دریــغ و درد کز آغــــوش نــاز افتــادم

به روی خـــاک مـذلّت، به زیر بند لئام!

 

به پای خـار مغیلان، به دستِ بند ستــم

ز فــرق تا قـــدم از تازیـــانه نیلی فــام

 

به روی دست تـو دستانِ خوش نوا بـودم

کنــون چو قُمــری شوریده‌ام میانۀ دام

 

به دامن تو چو طوطی، شکرشکن بودم

بریخت زاغ و زغن زهر تلخم اندر کـــام

 

مــرا که حــال ز آغاز کودکــی این است

خــدای داند و بس تا چه باشدم انجــام

 

هـــزار مــرتبه بدتر ز شــامِ مــاتــم بود

برای غم زدگان، صبح عیدِ مردم شـــام

 

به نالــه شــــرر انگیــز، بانــوان حجــاز

به نغمــه دف و نـی، شامیان خون آشام

 

ســرِ تو بر ســرِ نی شمع و ما چـو پروانه

به ســوز و ســاز ز ناســازگــاری ایّـــام

 

شدند پــردگیـان تو شهــرۀ هـر شهــر

دریغ و درد ز نامـوس خاص و مجلس عام!

 

ســرِ برهنــه به پا ایستــاده سـرور دین

یــزید و تخـتِ زر و سفـرۀ قمار و مُـدام1

 

ز گفت و گوی لبت بگذرم که جان به لب است

که راست تاب شنیدن؟ که را مجال کلام؟

 


1. مُدام: شراب انگوری، باده.

زبان حال حضرت رقیه خاتون علیها السلام

صبــا به پیر خــرابات از خــرابۀ شـــام

ببــر زکــودک زار این جگــر گدازْ پیام،

 

که: ای پــدر ز مــن زار هیــچ آگـــاهی؟

که روز من شب تار است و صبح روشن، شام

 

به سرپرستی ما سنگ آید از چپ و راست

به دلنــوازی ماها ز پیش و پس، دشنـام

 

نه روز، از ستــم دشمنــان، تنــی راحت

نـــه شب زداغ دلآرام‌هــا، دلـــی آرام

 

به کودکــان پــدر کشته، مــادر گیتــی

همی ز خون جگر می‌دهد شراب و طعام

 

چــراغ مجلس مـا شمــع آه بیوه زنــان

انیـس و مـونس مـا نــــالۀ دل ایتـــام

 

فلک خــراب شــود کاین خرابه بی سقف

چه کــرده با  تن این کودکان گل اندام!

 

دریــغ و درد کز آغــــوش نــاز افتــادم

به روی خـــاک مـذلّت، به زیر بند لئام!

 

به پای خـار مغیلان، به دستِ بند ستــم

ز فــرق تا قـــدم از تازیـــانه نیلی فــام

 

به روی دست تـو دستانِ خوش نوا بـودم

کنــون چو قُمــری شوریده‌ام میانۀ دام

 

به دامن تو چو طوطی، شکرشکن بودم

بریخت زاغ و زغن زهر تلخم اندر کـــام

 

مــرا که حــال ز آغاز کودکــی این است

خــدای داند و بس تا چه باشدم انجــام

 

هـــزار مــرتبه بدتر ز شــامِ مــاتــم بود

برای غم زدگان، صبح عیدِ مردم شـــام

 

به نالــه شــــرر انگیــز، بانــوان حجــاز

به نغمــه دف و نـی، شامیان خون آشام

 

ســرِ تو بر ســرِ نی شمع و ما چـو پروانه

به ســوز و ســاز ز ناســازگــاری ایّـــام

 

شدند پــردگیـان تو شهــرۀ هـر شهــر

دریغ و درد ز نامـوس خاص و مجلس عام!

 

ســرِ برهنــه به پا ایستــاده سـرور دین

یــزید و تخـتِ زر و سفـرۀ قمار و مُـدام1

 

ز گفت و گوی لبت بگذرم که جان به لب است

که راست تاب شنیدن؟ که را مجال کلام؟

 


1. مُدام: شراب انگوری، باده.

اولین نظر را ارسال کنید
 
فراموشی رمز عبور

ایمیل خود را وارد کنید

×
ارتباط با ما

پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.

×