یا محول دل من رنگ جلا می‌خواهد
مس جان می‌دهد و شمش طلا می‌خواهد

خلق از دست شما عیدی خود می‌طلبند
باز این بنده‌تان کرببلا می‌خواهد

در لیله الرغائب محتاج نور عینیم

عمری است خانه زاد ارباب عالمینیم

گفتند اگر که حاجت دارید وقتش آمد

گفتیم بی قرار شش گوشۀ حسینیم

باید غزل با یاد رویش پا بگیرد
هر مصرعى با عشق او معنا بگیرد

در محفل شعر قشنگ چشم‌هایش
هر شاعرى باید بیاید جا بگیرد

این بانوی روضه‌خوان دلش پر شرر است
از مرحمت همسر خود با خبر است

شاید که دم مرگ ببیند او را
تا لحظۀ ارتحال دو چشمش به در است