مشخصات شعر

سر بریدۀ بابا و دامن دختر

شبِ تبانیِ پنهانیِ قضا و قدر

شب قطارِ زمان روی ریل‌های خطر

 

صدای سُرفۀ خشدارِ ساعتی مسلول 

وَ چند قطرۀ خون روی میز، پنجره، در

 

قلم بلند شد و واژه‌ها ردیف شدند:

«رُمان – تراژدیِ » قتلِ یک ...، نَه! چند نفر

 

تمامِ مغزِ نویسنده لب به لب از مرگ!

اُتاقِ خوابش لبریز از تب و بستر!

 

وَچند مرتبه کابوسِ شعله، دود، عطش!

وَ چند مرتبه هم آب و قرصِ خواب آور!

 

وَ روحِ  تشنۀ او شمع شد، زبانه گرفت

وَ شمع آب شد و مَرد سوخت تا آخر 

 

وَ شعله شعله، به متنِ رُمان رسید آتش

وَ سطر سطر رمان، واژه واژه خاکستر

 

 به جُز سه چار خط از چند سطرِ پایانی

که می‌رسید به خون، خیمه، تیر، نیزه، سپر!

 

سپاهِ سبز: قداست، دفاع، عاطفه، خیر!

سپاهِ قرمز: عصیان، هجوم، فاجعه، شر!

 

عطش شبیه به یک جفت دست خون آلود 

کشیده بود تنِ هر چه تشنه را در بر

 

وَ ماه  مَشک به دندان از آسمان افتاد                                                                       

وَ مَشک مثلِ خودِ ماه پُر شد از خنجر

 

رسید متن به مردی که بینِ دستانش

گُلِ شکفتۀ شش ماهه، شد گلی پر پر

 

وَ بوسه زد به گلوگاهِ آسمان، خورشید

وَ فکر کرد به رازِ وصیّتِ مادر

 

رُمان به اوجِ خودش می‌رسید، جایی که

پرید و پر زد از آن جا پرنده‌ای بی پر

 

به خنده، لشگر شیطان به گوش هم گفتند:

چه روز خوب و قشنگی ست، گوش شیطان کر!

 

زمین مچاله شد آن لحظه که رسید به هم

سرِ بریدۀ بابا و دامنِ  دختر

 

وَ شب، نمایشِ معکوسی از حقیقت و وهم 

 شبِ شیوعِ  مسلمان و قحطیِ کافر

 

وَ روز، روزِ عبث بود و ساعتِ عصیان

وَ سال، شصت و یکِ کُشتنِ حقوقِ بشر

 

 رُمان به نیمه ... ، ولی ساعت از نفس اُفتاد

وَ چند قطرۀ خون روی میز، پنجره، در 

 

قلم، شهید شد و خون مشکی‌اش ماسید

رُمان: تمام، قلم: سوخت، دود شد: دفتر

سر بریدۀ بابا و دامن دختر

شبِ تبانیِ پنهانیِ قضا و قدر

شب قطارِ زمان روی ریل‌های خطر

 

صدای سُرفۀ خشدارِ ساعتی مسلول 

وَ چند قطرۀ خون روی میز، پنجره، در

 

قلم بلند شد و واژه‌ها ردیف شدند:

«رُمان – تراژدیِ » قتلِ یک ...، نَه! چند نفر

 

تمامِ مغزِ نویسنده لب به لب از مرگ!

اُتاقِ خوابش لبریز از تب و بستر!

 

وَچند مرتبه کابوسِ شعله، دود، عطش!

وَ چند مرتبه هم آب و قرصِ خواب آور!

 

وَ روحِ  تشنۀ او شمع شد، زبانه گرفت

وَ شمع آب شد و مَرد سوخت تا آخر 

 

وَ شعله شعله، به متنِ رُمان رسید آتش

وَ سطر سطر رمان، واژه واژه خاکستر

 

 به جُز سه چار خط از چند سطرِ پایانی

که می‌رسید به خون، خیمه، تیر، نیزه، سپر!

 

سپاهِ سبز: قداست، دفاع، عاطفه، خیر!

سپاهِ قرمز: عصیان، هجوم، فاجعه، شر!

 

عطش شبیه به یک جفت دست خون آلود 

کشیده بود تنِ هر چه تشنه را در بر

 

وَ ماه  مَشک به دندان از آسمان افتاد                                                                       

وَ مَشک مثلِ خودِ ماه پُر شد از خنجر

 

رسید متن به مردی که بینِ دستانش

گُلِ شکفتۀ شش ماهه، شد گلی پر پر

 

وَ بوسه زد به گلوگاهِ آسمان، خورشید

وَ فکر کرد به رازِ وصیّتِ مادر

 

رُمان به اوجِ خودش می‌رسید، جایی که

پرید و پر زد از آن جا پرنده‌ای بی پر

 

به خنده، لشگر شیطان به گوش هم گفتند:

چه روز خوب و قشنگی ست، گوش شیطان کر!

 

زمین مچاله شد آن لحظه که رسید به هم

سرِ بریدۀ بابا و دامنِ  دختر

 

وَ شب، نمایشِ معکوسی از حقیقت و وهم 

 شبِ شیوعِ  مسلمان و قحطیِ کافر

 

وَ روز، روزِ عبث بود و ساعتِ عصیان

وَ سال، شصت و یکِ کُشتنِ حقوقِ بشر

 

 رُمان به نیمه ... ، ولی ساعت از نفس اُفتاد

وَ چند قطرۀ خون روی میز، پنجره، در 

 

قلم، شهید شد و خون مشکی‌اش ماسید

رُمان: تمام، قلم: سوخت، دود شد: دفتر

اولین نظر را ارسال کنید
 
فراموشی رمز عبور

ایمیل خود را وارد کنید

×
ارتباط با ما

پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.

×