تو سرو بودی و حالا خمیده‌ای تنها

به دوش، بار مصیبت کشیده‌ای تنها

اگر که پیر شدی، علتش ز کودکی است

چه‌ها گذشت به کوچه! چه دیده‌ای تنها؟

کسی ندیده به جز مادرت که دنبالش

پی مسیر پر از خون دویده‌ای تنها

کسی ندیده به جز خواهرت که هر شب را

به‌های‌های ز خوابت پریده‌ای تنها

نکشت زهر تو را خاطرات مادر کشت

کنون به بستر مرگ آرمیده‌ای تنها

چه زخم‌های زبانی که خورده‌ای در جمع

چه طعنه‌ها که به جانت خریده‌ای تنها

میان شهر اگر ناسزا نثارت شد

میان خانۀ خود هم شنیده‌ای، تنها

ز دست همسر خود جای آب و شیر و غذا

دو کاسه زهر هلاهل چشیده‌ای تنها

به هر نفس زدنت پارۀ جگر ریزد

درون طشت بلایی که چیده‌ای تنها

دل تو رفت از‌ این طشت خون به طشت شراب

کجای قصۀ سر را تو دیده‌ای تنها

دل تو رفت به گودال کشته‌ای مظلوم

کنار پیکر در خون تپیده‌ای تنها

دل تو رفت در آن خیمه‌های شعله نشین

که سوخت دامن زینب، رشیده‌ای تنها

دل تو رفت به شهری که می‌زدند ز بام

هماره سنگ به رأس بریده‌ای تنها