مشخصات شعر

به بوی پیرهنی قانعم ز یوسف خویش

 گذار ساعتی ای شمر بدمَنِش به منش
کز آب دیده کنم چاره زخم‌های تنش

 

بده اجازه برم سویِ سایۀ پیکر او
که آفتاب نسوزد جراحت بدنش

 

در آتشم من از این غم که از عطش دم مرگ
بلند جای نفس بود دود از دهنش

 

به کهنه پیرهنی کرد او قناعت و آه
که بعد مرگ برون آورند از بدنش

 

به بوی پیرهنی قانعم ز یوسف خویش
ولی نه یوسفم اینک بُوَد نه پیرهنش

 

طمع بریدم از او آن زمان منِ ناکام
که دوخت سوزنِ پیکان به‌هم لب و دهنش

 

مراست آرزوی گفت و گوی او اما
ز نوک نی شنوم بعد از این مگر سخنش

 

اگر به تربت «جودی» گذر کنی روزی
عجب مدار اگر نافه آید از کفنش

به بوی پیرهنی قانعم ز یوسف خویش

 گذار ساعتی ای شمر بدمَنِش به منش
کز آب دیده کنم چاره زخم‌های تنش

 

بده اجازه برم سویِ سایۀ پیکر او
که آفتاب نسوزد جراحت بدنش

 

در آتشم من از این غم که از عطش دم مرگ
بلند جای نفس بود دود از دهنش

 

به کهنه پیرهنی کرد او قناعت و آه
که بعد مرگ برون آورند از بدنش

 

به بوی پیرهنی قانعم ز یوسف خویش
ولی نه یوسفم اینک بُوَد نه پیرهنش

 

طمع بریدم از او آن زمان منِ ناکام
که دوخت سوزنِ پیکان به‌هم لب و دهنش

 

مراست آرزوی گفت و گوی او اما
ز نوک نی شنوم بعد از این مگر سخنش

 

اگر به تربت «جودی» گذر کنی روزی
عجب مدار اگر نافه آید از کفنش

اولین نظر را ارسال کنید
 
فراموشی رمز عبور

ایمیل خود را وارد کنید

×
ارتباط با ما

پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.

×