مشخصات شعر

دست شفقت

 

 

خود در آن شب گفت زین‌العابدین:

                        بودم اندر خیمه با غم، هم‌نشین

 

داشتی در حال بیماریّ من

                        عمّه‌ام زینب، پرستاریّ من

 

آمدم بر گوش، آواز پدر

                        کاو همی کردی ز مرگ خود خبر:

 

«ها! لکَ، یا دهر! افٍّ من خلیل!»

                        «کم لکَ عند الصّباح و الاصیل»

 

سرحد این مُلک، اقلیم فناست

                        بازگشت کارها، سوی خداست

 

                                 

این سخن‌ها چون که بشْنیدم از او

                        گریه ز اندوهم گره شد در گلو

 

زآن بدانستم که از چرخ کبود

                        شد قضا حتم و بلا آمد فرود

 

لیک آمد عمّه‌ام را تا به گوش

                        بُرد از او صبر و قرار و حلم و هوش

 

لطمه بر رو زد، گریبان را درید

                        اشک می‌بارید و سویش می‌دوید

 

ای امید و ای پناه ماندگان!

                        یادگار رفتگان اندر جهان!

 

بینمت اکنون که تن دادی به مرگ

                        از برای مرگ، ‌سازی ساز و برگ

 

کاش! مرگ آید، مرا بی‌جان کند

                        خانۀ هستیّ من ویران کند

 

تا نبینم روز درد و ماتمت

                        وندر این آتش نسوزم از غمت

 

                                 

پس نگاهی سوی زینب کرد، شاه

                        برکشید از سینۀ پُردرد، آه

 

آب اندر چشم او گردید و گفت:

                        گر قطا بگذاشتندش، خوش بخفت

 

این سخن یک‌باره از وی بُرد هوش

                        صیحه‌ای زد، اوفتاد و شد خموش

 

شه سرش بگْرفت بر زانو نهاد

                        دست شفْقت بر رخ بانو نهاد

 

بر عذار آفتاب پرده‌پوش

                        ریخت آبی تا که باز آمد به هوش

 

در عزایم، گریه و زاری مکن

                        وز سرشکت، چهره، گل‌ناری مکن

 

دست غم، سوی گریبانت مبر

                        پیرهن بر تن ز بی‌صبری مدر

 

هر چه باشد، دختر زهراستی

                        بحر عصمت را دُر بیضاستی

 

زآن سخن‌ها، اندکی آرام شد

مستعدّ محنت ایّام شد

دست شفقت

 

 

خود در آن شب گفت زین‌العابدین:

                        بودم اندر خیمه با غم، هم‌نشین

 

داشتی در حال بیماریّ من

                        عمّه‌ام زینب، پرستاریّ من

 

آمدم بر گوش، آواز پدر

                        کاو همی کردی ز مرگ خود خبر:

 

«ها! لکَ، یا دهر! افٍّ من خلیل!»

                        «کم لکَ عند الصّباح و الاصیل»

 

سرحد این مُلک، اقلیم فناست

                        بازگشت کارها، سوی خداست

 

                                 

این سخن‌ها چون که بشْنیدم از او

                        گریه ز اندوهم گره شد در گلو

 

زآن بدانستم که از چرخ کبود

                        شد قضا حتم و بلا آمد فرود

 

لیک آمد عمّه‌ام را تا به گوش

                        بُرد از او صبر و قرار و حلم و هوش

 

لطمه بر رو زد، گریبان را درید

                        اشک می‌بارید و سویش می‌دوید

 

ای امید و ای پناه ماندگان!

                        یادگار رفتگان اندر جهان!

 

بینمت اکنون که تن دادی به مرگ

                        از برای مرگ، ‌سازی ساز و برگ

 

کاش! مرگ آید، مرا بی‌جان کند

                        خانۀ هستیّ من ویران کند

 

تا نبینم روز درد و ماتمت

                        وندر این آتش نسوزم از غمت

 

                                 

پس نگاهی سوی زینب کرد، شاه

                        برکشید از سینۀ پُردرد، آه

 

آب اندر چشم او گردید و گفت:

                        گر قطا بگذاشتندش، خوش بخفت

 

این سخن یک‌باره از وی بُرد هوش

                        صیحه‌ای زد، اوفتاد و شد خموش

 

شه سرش بگْرفت بر زانو نهاد

                        دست شفْقت بر رخ بانو نهاد

 

بر عذار آفتاب پرده‌پوش

                        ریخت آبی تا که باز آمد به هوش

 

در عزایم، گریه و زاری مکن

                        وز سرشکت، چهره، گل‌ناری مکن

 

دست غم، سوی گریبانت مبر

                        پیرهن بر تن ز بی‌صبری مدر

 

هر چه باشد، دختر زهراستی

                        بحر عصمت را دُر بیضاستی

 

زآن سخن‌ها، اندکی آرام شد

مستعدّ محنت ایّام شد

اولین نظر را ارسال کنید
 
فراموشی رمز عبور

ایمیل خود را وارد کنید

×
ارتباط با ما

پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.

×