آن شب ز عمّه، طفل، سراغ پدر گرفت
اختر ز ماهتاب، خبر از قمر گرفت
هر روز، ناامید‌تر از روز پیش بود
هر شب، بهانه بیش‌تر از پیش‌تر گرفت
چشمش ز خواب، خالی و لبریزِ اشک بود
وز آب چشم او، دل هستی شرر گرفت
تا روی زرد خویش کند سُرخ، پیش خصم
یاری ز چشم خویش، به خون جگر گرفت
هر گاه خواست، آن سوی ویران رَوَد ز ضعف
در بین ره، مدد ز یتیم دگر گرفت
سر را چو دید و با خبر از سرگذشت شد
ناچار، دست کوچک خود را به سر گرفت
با دست بی‌رمق ز رُخش، خاک و خون زُدود
وآن گاه بوسه زآن لب خشکیده، برگرفت
گفتا: مرا فراق تو و شرم عمّه کُشت
کاین مرغ پرشکسته از او بال و پر گرفت
بس حرف داشت لیک توان بیان نداشت
وز عمر کوتهش، سخن او، اثر گرفت
ای پنجمین امام که معصوم هفتمی
از ما تو را ز دور «سلامٌ علیکمی»
بر درد جهل خلق، ز عالم طبیبتر
نامت غریب و قبر، ز نامت غریبتر
از مهر، آسمان مدینه اثر نداشت
من سفرهام کباب، به غیر از جگر نداشت
«ما آن شقایقیم که با داغ زادهایم»
جز داغ دل، نصیب، جگر بیش‌تر نداشت
من نرد غم لیلی لیلا زدهام
دلخونم و چون لاله به صحرا زدهام
آنجا که سفینه النجاهاست، حسین
دریا، دلِ عشق و من به دریا زدهام
قمار عشق را خوش برده بودی
سرت آنجا که باده خورده بودی
تو بودی زخمۀ زخمیّ بیداد
که عمری بی صدا بودیّ و فریاد
آن شب ز عمّه، طفل، سراغ پدر گرفت
اختر ز ماهتاب، خبر از قمر گرفت
هر روز، ناامید‌تر از روز پیش بود
هر شب، بهانه بیش‌تر از پیش‌تر گرفت
چشمش ز خواب، خالی و لبریزِ اشک بود
وز آب چشم او، دل هستی شرر گرفت
تا روی زرد خویش کند سُرخ، پیش خصم
یاری ز چشم خویش، به خون جگر گرفت
هر گاه خواست، آن سوی ویران رَوَد ز ضعف
در بین ره، مدد ز یتیم دگر گرفت
سر را چو دید و با خبر از سرگذشت شد
ناچار، دست کوچک خود را به سر گرفت
با دست بی‌رمق ز رُخش، خاک و خون زُدود
وآن گاه بوسه زآن لب خشکیده، برگرفت
گفتا: مرا فراق تو و شرم عمّه کُشت
کاین مرغ پرشکسته از او بال و پر گرفت
بس حرف داشت لیک توان بیان نداشت
وز عمر کوتهش، سخن او، اثر گرفت
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
