خاک قدمش آب حیات است حسین

مهریۀ مادرش فرات است حسین

غرقیم به دریای معاصی اما

شادیم که کشتی نجات است حسین

تا نظر بر رخ مانند بهارت کردم

ساغری داشتم از اشک نثارت کردم

در نگاه تو، خدا را به حقیقت دیدم

پیش یک جلوۀ او‌ آینه دارت کردم

حسین، لالۀ سرخی که جان معطر اوست

بهار، تا ابدیت پیام آور اوست

ز آفتاب رخش، ماه در شب تاریک

علامتی ست که روشن ز روی انور اوست

تا غرق اشک ماتم خود کرده‌ای مرا

جاری چو قطره، در یم خود کرده‌ای مرا

عمری بر آستان غمت، گریه می‌کنم

تو کعبه‌ای و زمزم خود کرده‌ای مرا