کوفیان را دیده از غم، اشک‌بار

اندر آن هنگامه از خرد و کبار

بانوی دین دید چون افغانشان

از مصائب، دیده‌ی گریانشان،

گفت: مردم! پس که ما را کشته است؟

که حسینم را به خون آغشته است؟

خود حسین را کشته و زاری کنید؟!

بهر او اینک عزاداری کنید؟!

حق بگریاند شما را دیدگان!

دائماً، در این جهان و آن جهان

زینب غم‌دیده در شور و نوا

ناگهان بشْنید صوتی آشنا

وه! چه صوتی؟ آیت و الهام رب

وه! چه نوری؟ سوره‌ی کهفش به لب

سر ز محمل کرد بیرون با خروش

تا که بیند چیست آن بانگ سروش

دید ماهی بر سر نی جلوه‌گر

کز فروغش محو، خورشید و قمر

چون هلالی کز افق گردد عیان

با سر‌انگشتان دهند او را نشان

بنت زهرا، دخت شاه اولیا

شد مخاطب با عزیز مصطفی:

ای هلال زینب! ای نیکوجمال!

ماه برج عزّ و خورشید جلال!

شد طلوعت دیر، بهر خواهرت

شد غروبت زود و بر نی شد سرت

رأس خونین! از چه دور از پیکری؟

از چه رو پُرخاک و پُرخاکستری؟

تو به ذکر آیه‌ی «کهف‌الرّقیم»

قصّه‌ی تو بس عجیب است و عظیم

ناله کن، «آذر»! به صد اندوه و غم

یاد کن از آن اسیران ستم